Nos personalia non concoquimus. Nostri consocii (Google, Affilinet) suas vias sequuntur: Google, ut intentionaliter te proprium compellet, modo ac ratione conquirit, quae sint tibi cordi. Uterque consocius crustulis memorialibus utitur. Concedis, si legere pergis. |
METAMORPHOSES - VerwandlungenLIBER XIII - lateinisch1. Hoplonkrisis: Rede des Aias (1-122), 2. Hoplonkrisis: Rede des Odysseus (123-381), 3. Entscheidung und Selbstmord des Aias (382-398), 4. Philoktetes' Rückkehr, Eroberung Troias, Hecuba (399-428), 5. Polydorus (429-438), 6. Polyxena (439-575), 7. Memnon (576-622), 8. Fahrt des Aeneas nach Delos (623-631), 9. Anius (632-674), 10. Orion (675-699), 11. Weiterfahrt des Aeneas (700-729), 12. Scylla (730-749), 13. Acis und Galatea (750-897), 14. Scylla und Glaucus (898-968) |
|
|
Klicken Sie, um zwischen Originaltext und Ãœbersetzung zu wechseln, die (rot unterlegte) Verszahl an!
|
|
1. Hoplonkrisis: Rede des Aias (1-122) | |
Consedere duces et vulgi stante corona surgit ad hos clipei dominus septemplicis Aiax, utque erat inpatiens irae, Sigeia torvo litora respexit classemque in litore vultu |
|
intendensque manus 'agimus, pro Iuppiter!' inquit
'ante rates causam, et mecum confertur Ulixes! at non Hectoreis dubitavit cedere flammis, quas ego sustinui, quas hac a classe fugavi. tutius est igitur fictis contendere verbis, |
|
quam pugnare manu, sed nec mihi dicere promptum,
nec facere est isti: quantumque ego Marte feroci inque acie valeo, tantum valet iste loquendo. nec memoranda tamen vobis mea facta, Pelasgi, esse reor: vidistis enim; sua narret Ulixes, |
|
quae sine teste gerit, quorum nox conscia sola est!
praemia magna peti fateor; sed demit honorem aemulus: Aiaci non est tenuisse superbum, sit licet hoc ingens, quicquid speravit Ulixes; iste tulit pretium iam nunc temptaminis huius, |
|
quod, cum victus erit, mecum certasse feretur.
'Atque ego, si virtus in me dubitabilis esset, nobilitate potens essem, Telamone creatus, moenia qui forti Troiana sub Hercule cepit litoraque intravit Pagasaea Colcha carina; |
|
Aeacus huic pater est, qui iura silentibus illic
reddit, ubi Aeoliden saxum grave Sisyphon urget; Aeacon agnoscit summus prolemque fatetur Iuppiter esse suam: sic a Iove tertius Aiax. nec tamen haec series in causam prosit, Achivi, |
|
si mihi cum magno non est communis Achille: frater erat, fraterna peto! quid sanguine cretus Sisyphio furtisque et fraude simillimus illi inseris Aeacidis alienae nomina gentis? 'An quod in arma prior nulloque sub indice veni, |
|
arma neganda mihi, potiorque videbitur ille,
ultima qui cepit detractavitque furore militiam ficto, donec sollertior isto sed sibi inutilior timidi commenta retexit Naupliades animi vitataque traxit ad arma? |
|
optima num sumat, quia sumere noluit ulla: nos inhonorati et donis patruelibus orbi, obtulimus quia nos ad prima pericula, simus? 'Atque utinam aut verus furor ille, aut creditus esset, nec comes hic Phrygias umquam venisset ad arces |
|
hortator scelerum! non te, Poeantia proles, expositum Lemnos nostro cum crimine haberet! qui nunc, ut memorant, silvestribus abditus antris saxa moves gemitu Laertiadaeque precaris, quae meruit, quae, si di sunt, non vana precaris. |
|
et nunc ille eadem nobis iuratus in arma, heu! pars una ducum, quo successore sagittae Herculis utuntur, fractus morboque fameque velaturque aliturque avibus, volucresque petendo debita Troianis exercet spicula fatis. |
|
ille tamen vivit, quia non comitavit Ulixem;
mallet et infelix Palamedes esse relictus, viveret aut certe letum sine crimine haberet quem male convicti nimium memor iste furoris prodere rem Danaam finxit fictumque probavit |
|
crimen et ostendit, quod iam praefoderat, aurum.
ergo aut exilio vires subduxit Achivis, aut nece: sic pugnat, sic est metuendus Ulixes! 'Qui licet eloquio fidum quoque Nestora vincat, haut tamen efficiet, desertum ut Nestora crimen |
|
esse rear nullum; qui cum inploraret Ulixem vulnere tardus equi fessusque senilibus annis, proditus a socio est; non haec mihi crimina fingi scit bene Tydides, qui nomine saepe vocatum corripuit trepidoque fugam exprobravit amico. |
|
aspiciunt oculis superi mortalia iustis! en eget auxilio, qui non tulit, utque reliquit, sic linquendus erat: legem sibi dixerat ipse. conclamat socios: adsum videoque trementem pallentemque metu et trepidantem morte futura; |
|
opposui molem clipei texique iacentem servavique animam (minimum est hoc laudis) inertem. si perstas certare, locum redeamus in illum: redde hostem vulnusque tuum solitumque timorem post clipeumque late et mecum contende sub illo! |
|
at postquam eripui, cui standi vulnera vires
non dederant, nullo tardatus vulnere fugit. 'Hector adest secumque deos in proelia ducit, quaque ruit, non tu tantum terreris, Ulixe, sed fortes etiam: tantum trahit ille timoris. |
|
hunc ego sanguineae successu caedis ovantem eminus ingenti resupinum pondere fudi, hunc ego poscentem, cum quo concurreret, unus sustinui: sortemque meam vovistis, Achivi, et vestrae valuere preces. si quaeritis huius |
|
fortunam pugnae, non sum superatus ab illo. ecce ferunt Troes ferrumque ignesque Iovemque in Danaas classes: ubi nunc facundus Ulixes? nempe ego mille meo protexi pectore puppes, spem vestri reditus: date pro tot navibus arma. |
|
'Quodsi vera licet mihi dicere, quaeritur istis
quam mihi maior honos, coniunctaque gloria nostra est, atque Aiax armis, non Aiaci arma petuntur. conferat his Ithacus Rhesum inbellemque Dolona Priamidenque Helenum rapta cum Pallade captum: |
|
luce nihil gestum, nihil est Diomede remoto;
si semel ista datis meritis tam vilibus arma, dividite, et pars sit maior Diomedis in illis. 'Quo tamen haec Ithaco, qui clam, qui semper inermis rem gerit et furtis incautum decipit hostem? |
|
ipse nitor galeae claro radiantis ab auro insidias prodet manifestabitque latentem; sed neque Dulichius sub Achillis casside vertex pondera tanta feret, nec non onerosa gravisque Pelias hasta potest inbellibus esse lacertis, |
|
nec clipeus vasti caelatus imagine mundi conveniet timidae nataeque ad furta sinistrae: debilitaturum quid te petis, inprobe, munus, quod tibi si populi donaverit error Achivi, cur spolieris, erit, non, cur metuaris ab hoste, |
|
et fuga, qua sola cunctos, timidissime, vincis,
tarda futura tibi est gestamina tanta trahenti? adde quod iste tuus, tam raro proelia passus, integer est clipeus; nostro, qui tela ferendo mille patet plagis, novus est successor habendus. |
|
'Denique (quid verbis opus est?) spectemur agendo!
arma viri fortis medios mittantur in hostes: inde iubete peti et referentem ornate relatis.' |
|
2. Hoplonkrisis: Rede des Odysseus (123-381) | |
Finierat Telamone satus, vulgique secutum ultima murmur erat, donec Laertius heros |
|
adstitit atque oculos paulum tellure moratos
sustulit ad proceres exspectatoque resolvit ora sono, neque abest facundis gratia dictis. 'Si mea cum vestris valuissent vota, Pelasgi, non foret ambiguus tanti certaminis heres, |
|
tuque tuis armis, nos te poteremur, Achille,
quem quoniam non aequa mihi vobisque negarunt fata,' (manuque simul veluti lacrimantia tersit lumina) 'quis magno melius succedat Achilli, quam per quem magnus Danais successit Achilles? |
|
huic modo ne prosit, quod, uti est, hebes esse videtur,
neve mihi noceat, quod vobis semper, Achivi, profuit ingenium, meaque haec facundia, siqua est, quae nunc pro domino, pro vobis saepe locuta est, invidia careat, bona nec sua quisque recuset. |
|
'Nam genus et proavos et quae non fecimus ipsi,
vix ea nostra voco, sed enim, quia rettulit Aiax esse Iovis pronepos, nostri quoque sanguinis auctor Iuppiter est, totidemque gradus distamus ab illo: nam mihi Laertes pater est, Arcesius illi, |
|
Iuppiter huic, neque in his quisquam damnatus et exul; est quoque per matrem Cyllenius addita nobis altera nobilitas: deus est in utroque parente. sed neque materno quod sum generosior ortu, nec mihi quod pater est fraterni sanguinis insons, |
|
proposita arma peto: meritis expendite causam,
dummodo, quod fratres Telamon Peleusque fuerunt, Aiacis meritum non sit nec sanguinis ordo, sed virtutis honor spoliis quaeratur in istis! aut si proximitas primusque requiritur heres, |
|
est genitor Peleus, est Pyrrhus filius illi:
quis locus Aiaci? Pthiam haec Scyrumve ferantur! nec minus est isto Teucer patruelis Achilli: num petit ille tamen? num, si petat, auferat illa? ergo, operum quoniam nudum certamen habetur, |
|
plura quidem feci, quam quae conprendere dictis
in promptu mihi sit, rerum tamen ordine ducar. 'Praescia venturi genetrix Nereia leti dissimulat cultu natum, et deceperat omnes, in quibus Aiacem, sumptae fallacia vestis: |
|
arma ego femineis animum motura virilem mercibus inserui, neque adhuc proiecerat heros virgineos habitus, cum parmam hastamque tenenti "nate dea," dixi "tibi se peritura reservant Pergama! quid dubitas ingentem evertere Troiam?" |
|
iniecique manum fortemque ad fortia misi. ergo opera illius mea sunt: ego Telephon hasta pugnantem domui, victum orantemque refeci; quod Thebae cecidere, meum est; me credite Lesbon, me Tenedon Chrysenque et Cillan, Apollinis urbes, |
|
et Scyrum cepisse; mea concussa putate procubuisse solo Lyrnesia moenia dextra, utque alios taceam, qui saevum perdere posset Hectora, nempe dedi: per me iacet inclitus Hector! illis haec armis, quibus est inventus Achilles, |
|
arma peto: vivo dederam, post fata reposco. 'Ut dolor unius Danaos pervenit ad omnes, Aulidaque Euboicam conplerunt mille carinae, exspectata diu, nulla aut contraria classi flamina erant, duraeque iubent Agamemnona sortes |
|
inmeritam saevae natam mactare Dianae. denegat hoc genitor divisque irascitur ipsis atque in rege tamen pater est, ego mite parentis ingenium verbis ad publica commoda verti: hanc equidem (fateor, fassoque ignoscat Atrides) |
|
difficilem tenui sub iniquo iudice causam. hunc tamen utilitas populi fraterque datique summa movet sceptri, laudem ut cum sanguine penset; mittor et ad matrem, quae non hortanda, sed astu decipienda fuit, quo si Telamonius isset, |
|
orba suis essent etiam nunc lintea ventis. 'Mittor et Iliacas audax orator ad arces, visaque et intrata est altae mihi curia Troiae, plenaque adhuc erat illa viris; interritus egi quam mihi mandarat communem Graecia causam |
|
accusoque Parin praedamque Helenamque reposco
et moveo Priamum Priamoque Antenora iunctum; at Paris et fratres et qui rapuere sub illo, vix tenuere manus (scis hoc, Menelae) nefandas, primaque lux nostri tecum fuit illa pericli. |
|
'Longa referre mora est, quae consilioque manuque
utiliter feci spatiosi tempore belli. post acies primas urbis se moenibus hostes continuere diu, nec aperti copia Martis ulla fuit; decimo demum pugnavimus anno: |
|
quid facis interea, qui nil nisi proelia nosti?
quis tuus usus erat? nam si mea facta requiris, hostibus insidior, fossa munimina cingo, consolor socios, ut longi taedia belli mente ferant placida, doceo, quo simus alendi |
|
armandique modo, mittor, quo postulat usus. 'Ecce Iovis monitu deceptus imagine somni rex iubet incepti curam dimittere belli; ille potest auctore suam defendere vocem: non sinat hoc Aiax delendaque Pergama poscat, |
|
quodque potest, pugnet! cur non remoratur ituros?
cur non arma capit, dat, quod vaga turba sequatur? non erat hoc nimium numquam nisi magna loquenti. quid, quod et ipse fugit? vidi, puduitque videre, cum tu terga dares inhonestaque vela parares; |
|
nec mora, "quid facitis? quae vos dementia" dixi
"concitat, o socii, captam dimittere Troiam, quidque domum fertis decimo, nisi dedecus, anno?" talibus atque aliis, in quae dolor ipse disertum fecerat, aversos profuga de classe reduxi. |
|
convocat Atrides socios terrore paventes: nec Telamoniades etiamnunc hiscere quicquam audet, at ausus erat reges incessere dictis Thersites etiam, per me haut inpune protervis! erigor et trepidos cives exhortor in hostem |
|
amissamque mea virtutem voce repono. tempore ab hoc, quodcumque potest fecisse videri fortiter iste, meum est, qui dantem terga retraxi. 'Denique de Danais quis te laudatve petitve? at sua Tydides mecum communicat acta, |
|
me probat et socio semper confidit Ulixe. est aliquid, de tot Graiorum milibus unum a Diomede legi! nec me sors ire iubebat: sic tamen et spreto noctisque hostisque periclo ausum eadem, quae nos, Phrygia de gente Dolona |
|
interimo, non ante tamen, quam cuncta coegi prodere et edidici, quid perfida Troia pararet. omnia cognoram nec, quod specularer, habebam et iam promissa poteram cum laude reverti: haut contentus eo petii tentoria Rhesi |
|
inque suis ipsum castris comitesque peremi atque ita captivo, victor votisque potitus, ingredior curru laetos imitante triumphos; cuius equos pretium pro nocte poposcerat hostis, arma negate mihi, fueritque benignior Aiax. |
|
quid Lycii referam Sarpedonis agmina ferro devastata meo? cum multo sanguine fudi Coeranon Iphitiden et Alastoraque Chromiumque Alcandrumque Haliumque Noemonaque Prytaninque exitioque dedi cum Chersidamante Thoona |
|
et Charopem fatisque inmitibus Ennomon actum
quique minus celebres nostra sub moenibus urbis procubuere manu. sunt et mihi vulnera, cives, ipso pulchra loco; nec vanis credite verbis, aspicite! en' vestemque manu diduxit et 'haec sunt |
|
pectora semper' ait 'vestris exercita rebus!
at nihil inpendit per tot Telamonius annos sanguinis in socios et habet sine vulnere corpus! 'Quid tamen hoc refert, si se pro classe Pelasga arma tulisse refert contra Troasque Iovemque? |
|
confiteorque, tulit (neque enim benefacta maligne
detractare meum est), sed ne communia solus occupet atque aliquem vobis quoque reddat honorem, reppulit Actorides sub imagine tutus Achillis Troas ab arsuris cum defensore carinis. |
|
ausum etiam Hectoreis solum concurrere telis
se putat, oblitus regisque ducumque meique, nonus in officio et praelatus munere sortis. sed tamen eventus vestrae, fortissime, pugnae quis fuit? Hector abit violatus vulnere nullo! |
|
'Me miserum, quanto cogor meminisse dolore temporis illius, quo, Graium murus, Achilles procubuit! nec me lacrimae luctusque timorque tardarunt, quin corpus humo sublime referrem: his umeris, his inquam, umeris ego corpus Achillis |
|
et simul arma tuli, quae nunc quoque ferre laboro.
sunt mihi, quae valeant in talia pondera, vires, est animus certe vestros sensurus honores: scilicet idcirco pro nato caerula mater ambitiosa suo fuit, ut caelestia dona, |
|
artis opus tantae, rudis et sine pectore miles
indueret? neque enim clipei caelamina novit, Oceanum et terras cumque alto sidera caelo Pleiadasque Hyadasque inmunemque aequoris Arcton diversosque orbes nitidumque Orionis ensem. |
|
postulat, ut capiat, quae non intellegit, arma! 'Quid, quod me duri fugientem munera belli arguit incepto serum accessisse labori nec se magnanimo maledicere sentit Achilli? si simulasse vocas crimen, simulavimus ambo; |
|
si mora pro culpa est, ego sum maturior illo.
me pia detinuit coniunx, pia mater Achillem, primaque sunt illis data tempora, cetera vobis: haut timeo, si iam nequeam defendere, crimen cum tanto commune viro: deprensus Ulixis |
|
ingenio tamen ille, at non Aiacis Ulixes. 'Neve in me stolidae convicia fundere linguae admiremur eum, vobis quoque digna pudore obicit. an falso Palameden crimine turpe accusasse mihi, vobis damnasse decorum est? |
|
sed neque Naupliades facinus defendere tantum
tamque patens valuit, nec vos audistis in illo crimina: vidistis, pretioque obiecta patebant. 'Nec, Poeantiaden quod habet Vulcania Lemnos, esse reus merui (factum defendite vestrum! |
|
consensistis enim), nec me suasisse negabo, ut se subtraheret bellique viaeque labori temptaretque feros requie lenire dolores. paruit - et vivit! non haec sententia tantum fida, sed et felix, cum sit satis esse fidelem. |
|
quem quoniam vates delenda ad Pergama poscunt,
ne mandate mihi! melius Telamonius ibit eloquioque virum morbis iraque furentem molliet aut aliqua producet callidus arte! ante retro Simois fluet et sine frondibus Ide |
|
stabit, et auxilium promittet Achaia Troiae,
quam, cessante meo pro vestris pectore rebus, Aiacis stolidi Danais sollertia prosit. sis licet infestus sociis regique mihique dure Philoctete, licet exsecrere meumque |
|
devoveas sine fine caput cupiasque dolenti me tibi forte dari nostrumque haurire cruorem, utque tui mihi sit, fiat tibi copia nostri: te tamen adgrediar mecumque reducere nitar tamque tuis potiar (faveat Fortuna) sagittis, |
|
quam sum Dardanio, quem cepi, vate potitus, quam responsa deum Troianaque fata retexi, quam rapui Phrygiae signum penetrale Minervae hostibus e mediis. et se mihi conferat Aiax? nempe capi Troiam prohibebant fata sine illo: |
|
fortis ubi est Aiax? ubi sunt ingentia magni
verba viri? cur hic metuis? cur audet Ulixes ire per excubias et se committere nocti perque feros enses non tantum moenia Troum, verum etiam summas arces intrare suaque |
|
eripere aede deam raptamque adferre per hostes?
quae nisi fecissem, frustra Telamone creatus gestasset laeva taurorum tergora septem. illa nocte mihi Troiae victoria parta est: Pergama tunc vici, cum vinci posse coegi. |
|
'Desine Tydiden vultuque et murmure nobis ostentare meum: pars est sua laudis in illo! nec tu, cum socia clipeum pro classe tenebas, solus eras: tibi turba comes, mihi contigit unus. qui nisi pugnacem sciret sapiente minorem |
|
esse nec indomitae deberi praemia dextrae, ipse quoque haec peteret; peteret moderatior Aiax Eurypylusque ferox claroque Andraemone natus nec minus Idomeneus patriaque creatus eadem Meriones, peteret maioris frater Atridae: |
|
quippe manu fortes nec sunt mihi Marte secundi,
consiliis cessere meis. tibi dextera bello utilis, ingenium est, quod eget moderamine nostro; tu vires sine mente geris, mihi cura futuri; tu pugnare potes, pugnandi tempora mecum |
|
eligit Atrides; tu tantum corpore prodes, nos animo; quantoque ratem qui temperat, anteit remigis officium, quanto dux milite maior, tantum ego te supero. nec non in corpore nostro pectora sunt potiora manu: vigor omnis in illis. |
|
'At vos, o proceres, vigili date praemia vestro,
proque tot annorum cura, quibus anxius egi, hunc titulum meritis pensandum reddite nostris: iam labor in fine est; obstantia fata removi altaque posse capi faciendo Pergama, cepi. |
|
per spes nunc socias casuraque moenia Troum perque deos oro, quos hosti nuper ademi, per siquid superest, quod sit sapienter agendum, siquid adhuc audax ex praecipitique petendum est, si Troiae fatis aliquid restare putatis, |
|
este mei memores! aut si mihi non datis arma,
huic date!' et ostendit signum fatale Minervae. |
|
3. Entscheidung und Selbstmord des Aias (382-398) | |
Mota manus procerum est, et quid facundia posset, re patuit, fortisque viri tulit arma disertus. Hectora qui solus, qui ferrum ignesque Iovemque |
|
sustinuit totiens, unam non sustinet iram, invictumque virum vicit dolor: arripit ensem et 'meus hic certe est! an et hunc sibi poscit Ulixes? hoc' ait 'utendum est in me mihi, quique cruore saepe Phrygum maduit, domini nunc caede madebit, |
|
ne quisquam Aiacem possit superare nisi Aiax.'
dixit et in pectus tum demum vulnera passum, qua patuit ferrum, letalem condidit ensem. nec valuere manus infixum educere telum: expulit ipse cruor, rubefactaque sanguine tellus |
|
purpureum viridi genuit de caespite florem, qui prius Oebalio fuerat de vulnere natus; littera communis mediis pueroque viroque inscripta est foliis, haec nominis, illa querellae. |
|
4. Philoktetes' Rückkehr, Eroberung Troias, Hecuba (399-428) | |
Victor ad Hypsipyles patriam clarique Thoantis | |
et veterum terras infames caede virorum vela dat, ut referat Tirynthia tela, sagittas; quae postquam ad Graios domino comitante revexit, inposita est sero tandem manus ultima bello. [Troia simul Priamusque cadunt. Priameia coniunx |
|
perdidit infelix hominis post omnia formam externasque novo latratu terruit auras, longus in angustum qua clauditur Hellespontus.] Ilion ardebat, neque adhuc consederat ignis, exiguumque senis Priami Iovis ara cruorem |
|
conbiberat, tractata comis antistita Phoebi non profecturas tendebat ad aethera palmas; Dardanidas matres patriorum signa deorum, dum licet, amplexas succensaque templa tenentes invidiosa trahunt victores praemia Grai; |
|
mittitur Astyanax illis de turribus, unde pugnantem pro se proavitaque regna tuentem saepe videre patrem monstratum a matre solebat. iamque viam suadet Boreas, flatuque secundo carbasa mota sonant: iubet uti navita ventis; |
|
'Troia, vale! rapimur' clamant, dant oscula terrae
Troades et patriae fumantia tecta relinquunt. ultima conscendit classem (miserabile visu!) in mediis Hecabe natorum inventa sepulcris: prensantem tumulos atque ossibus oscula dantem |
|
Dulichiae traxere manus, tamen unius hausit inque sinu cineres secum tulit Hectoris haustos; Hectoris in tumulo canum de vertice crinem, inferias inopes, crinem lacrimasque reliquit. |
|
5. Polydorus (429-438) | |
Est, ubi Troia fuit, Phrygiae contraria tellus | |
Bistoniis habitata viris: Polymestoris illic
regia dives erat, cui te commisit alendum clam, Polydore, pater Phrygiisque removit ab armis, consilium sapiens, sceleris nisi praemia magnas adiecisset opes, animi inritamen avari. |
|
ut cecidit fortuna Phrygum, capit inpius ensem
rex Thracum iuguloque sui demisit alumni et, tamquam tolli cum corpore crimina possent, exanimem scopulo subiectas misit in undas. |
|
6. Polyxena (439-575) | |
Litore Threicio classem religarat Atrides, | |
dum mare pacatum, dum ventus amicior esset: hic subito, quantus, cum viveret, esse solebat, exit humo late rupta similisque minanti temporis illius vultum referebat Achilles, quo ferus iniustum petiit Agamemnona ferro |
|
'inmemores' que 'mei disceditis,' inquit 'Achivi,
obrutaque est mecum virtutis gratia nostrae! ne facite! utque meum non sit sine honore sepulcrum, placet Achilleos mactata Polyxena manes!' dixit, et inmiti sociis parentibus umbrae, |
|
rapta sinu matris, quam iam prope sola fovebat,
fortis et infelix et plus quam femina virgo ducitur ad tumulum diroque fit hostia busto. quae memor ipsa sui postquam crudelibus aris admota est sensitque sibi fera sacra parari, |
|
utque Neoptolemum stantem ferrumque tenentem;
inque suo vidit figentem lumina vultu, 'utere iamdudum generoso sanguine' dixit 'nulla mora est; at tu iugulo vel pectore telum conde meo' iugulumque simul pectusque retexit. |
|
'scilicet haud ulli servire Polyxena vellem.
haud per tale sacrum numen placabitis ullum! mors tantum vellem matrem mea fallere posset: mater obest minuitque necis mihi gaudia, quamvis non mea mors illi, verum sua vita tremenda est. |
|
vos modo, ne Stygios adeam non libera manes,
ite procul, si iusta peto, tactuque viriles virgineo removete manus! acceptior illi, quisquis is est, quem caede mea placare paratis, liber erit sanguis. siquos tamen ultima nostri |
|
verba movent oris (Priami vos filia regis, non captiva rogat), genetrici corpus inemptum reddite, neve auro redimat ius triste sepulcri, sed lacrimis! tum, cum poterat, redimebat et auro.' dixerat, at populus lacrimas, quas illa tenebat, |
|
non tenet; ipse etiam flens invitusque sacerdos
praebita coniecto rupit praecordia ferro. illa super terram defecto poplite labens pertulit intrepidos ad fata novissima vultus; tunc quoque cura fuit partes velare tegendas, |
|
cum caderet, castique decus servare pudoris.
Troades excipiunt deploratosque recensent Priamidas et quot dederit domus una cruores, teque gemunt, virgo, teque, o modo regia coniunx, regia dicta parens, Asiae florentis imago, |
|
nunc etiam praedae mala sors; quam victor Ulixes
esse suam nollet, nisi quod tamen Hectora partu edideras: dominum matri vix repperit Hector! quae corpus conplexa animae tam fortis inane, quas totiens patriae dederat natisque viroque, |
|
huic quoque dat lacrimas; lacrimas in vulnera fundit
osculaque ore tegit consuetaque pectora plangit canitiemque suam concretam sanguine vellens plura quidem, sed et haec laniato pectore, dixit: 'nata, tuae (quid enim superest?) dolor ultime matris, |
|
nata, iaces, videoque tuum, mea vulnera, vulnus:
en, ne perdiderim quemquam sine caede meorum, tu quoque vulnus habes; at te, quia femina, rebar a ferro tutam: cecidisti et femina ferro, totque tuos idem fratres, te perdidit idem, |
|
exitium Troiae nostrique orbator, Achilles; at postquam cecidit Paridis Phoebique sagittis, nunc certe, dixi, non est metuendus Achilles: nunc quoque mi metuendus erat; cinis ipse sepulti in genus hoc saevit, tumulo quoque sensimus hostem: |
|
Aeacidae fecunda fui! iacet Ilion ingens, eventuque gravi finita est publica clades, sed finita tamen; soli mihi Pergama restant. in cursuque meus dolor est: modo maxima rerum, tot generis natisque potens nuribusque viroque |
|
nunc trahor exul, inops, tumulis avulsa meorum,
Penelopae munus, quae me data pensa trahentem matribus ostendens Ithacis "haec Hectoris illa est clara parens, haec est" dicet "Priameia coniunx," postque tot amissos tu nunc, quae sola levabas |
|
maternos luctus, hostilia busta piasti! inferias hosti peperi! quo ferrea resto? quidve moror? quo me servas, annosa senectus? quo, di crudeles, nisi uti nova funera cernam, vivacem differtis anum? quis posse putaret |
|
felicem Priamum post diruta Pergama dici? felix morte sua est! nec te, mea nata, peremptam adspicit et vitam pariter regnumque reliquit. at, puto, funeribus dotabere, regia virgo, condeturque tuum monumentis corpus avitis! |
|
non haec est fortuna domus: tibi munera matris
contingent fletus peregrinaeque haustus harenae! omnia perdidimus: superest, cur vivere tempus in breve sustineam, proles gratissima matri, nunc solus, quondam minimus de stirpe virili, |
|
has datus Ismario regi Polydorus in oras. quid moror interea crudelia vulnera lymphis abluere et sparsos inmiti sanguine vultus?' Dixit et ad litus passu processit anili, albentes lacerata comas. 'date, Troades, urnam!' |
|
dixerat infelix, liquidas hauriret ut undas:
adspicit eiectum Polydori in litore corpus factaque Threiciis ingentia vulnera telis; Troades exclamant, obmutuit illa dolore, et pariter vocem lacrimasque introrsus obortas |
|
devorat ipse dolor, duroque simillima saxo torpet et adversa figit modo lumina terra, interdum torvos sustollit ad aethera vultus, nunc positi spectat vultum, nunc vulnera nati, vulnera praecipue, seque armat et instruit ira. |
|
qua simul exarsit, tamquam regina maneret, ulcisci statuit poenaeque in imagine tota est, utque furit catulo lactente orbata leaena signaque nacta pedum sequitur, quem non videt, hostem, sic Hecabe, postquam cum luctu miscuit iram, |
|
non oblita animorum, annorum oblita suorum, vadit ad artificem dirae, Polymestora, caedis conloquiumque petit; nam se monstrare relictum velle latens illi, quod nato redderet, aurum. credidit Odrysius praedaeque adsuetus amore |
|
in secreta venit: tum blando callidus ore
'tolle moras, Hecabe,' dixit 'da munera nato! omne fore illius, quod das, quod et ante dedisti, per superos iuro.' spectat truculenta loquentem falsaque iurantem tumidaque exaestuat ira |
|
atque ita correpto captivarum agmina matrum invocat et digitos in perfida lumina condit expellitque genis oculos (facit ira potentem) inmergitque manus foedataque sanguine sonti non lumen (neque enim superest), loca luminis haurit. |
|
clade sui Thracum gens inritata tyranni Troada telorum lapidumque incessere iactu coepit, at haec missum rauco cum murmure saxum morsibus insequitur rictuque in verba parato latravit, conata loqui: locus exstat et ex re |
|
nomen habet, veterumque diu memor illa malorum
tum quoque Sithonios ululavit maesta per agros. illius Troasque suos hostesque Pelasgos, illius fortuna deos quoque moverat omnes, sic omnes, ut et ipsa Iovis coniunxque sororque |
|
eventus Hecaben meruisse negaverit illos. | |
7. Memnon (576-622) | |
Non vacat Aurorae, quamquam isdem faverat armis, cladibus et casu Troiaeque Hecabesque moveri. cura deam propior luctusque domesticus angit Memnonis amissi, Phrygiis quem lutea campis |
|
vidit Achillea pereuntem cuspide mater; vidit, et ille color, quo matutina rubescunt tempora, palluerat, latuitque in nubibus aether. at non inpositos supremis ignibus artus sustinuit spectare parens, sed crine soluto |
|
sicut erat, magni genibus procumbere non est
dedignata Iovis lacrimisque has addere voces: 'omnibus inferior, quas sustinet aureus aether, (nam mihi sunt totum rarissima templa per orbem) diva tamen, veni, non ut delubra diesque |
|
des mihi sacrificos caliturasque ignibus aras:
si tamen adspicias, quantum tibi femina praestem, tum cum luce nova noctis confinia servo, praemia danda putes; sed non ea cura neque hic est nunc status Aurorae, meritos ut poscat honores: |
|
Memnonis orba mei venio, qui fortia frustra pro patruo tulit arma suo primisque sub annis occidit a forti (sic vos voluistis) Achille. da, precor, huic aliquem, solacia mortis, honorem, summe deum rector, maternaque vulnera leni!' |
|
Iuppiter adnuerat, cum Memnonis arduus alto corruit igne rogus, nigrique volumina fumi infecere diem, veluti cum flumine Nais exhalat nebulas, nec sol admittitur infra; atra favilla volat glomerataque corpus in unum |
|
densetur faciemque capit sumitque calorem atque animam ex igni (levitas sua praebuit alas) et primo similis volucri, mox vera volucris insonuit pennis, pariter sonuere sorores innumerae, quibus est eadem natalis origo, |
|
terque rogum lustrant, et consonus exit in auras
ter plangor, quarto seducunt castra volatu; tum duo diversa populi de parte feroces bella gerunt rostrisque et aduncis unguibus iras exercent alasque adversaque pectora lassant, |
|
inferiaeque cadunt cineri cognata sepulto corpora seque viro forti meminere creatas. praepetibus subitis nomen facit auctor: ab illo Memnonides dictae, cum sol duodena peregit signa, parentali moriturae more rebellant. |
|
ergo aliis latrasse Dymantida flebile visum est;
luctibus est Aurora suis intenta piasque nunc quoque dat lacrimas et toto rorat in orbe. |
|
8. Fahrt des Aeneas nach Delos (623-631) | |
Non tamen eversam Troiae cum moenibus esse spem quoque fata sinunt: sacra et, sacra altera, patrem |
|
fert umeris, venerabile onus, Cythereius heros.
de tantis opibus praedam pius eligit illam Ascaniumque suum profugaque per aequora classe fertur ab Antandro scelerataque limina Thracum et Polydoreo manantem sanguine terram |
|
linquit et utilibus ventis aestuque secundo intrat Apollineam sociis comitantibus urbem. |
|
9. Anius (632-674) | |
hunc Anius, quo rege homines, antistite Phoebus rite colebatur, temploque domoque recepit urbemque ostendit delubraque nota duasque |
|
Latona quondam stirpes pariente retentas. ture dato flammis vinoque in tura profuso caesarumque boum fibris de more crematis regia tecta petunt, positique tapetibus altis munera cum liquido capiunt Cerealia Baccho. |
|
tum pius Anchises: 'o Phoebi lecte sacerdos,
fallor, an et natum, cum primum haec moenia vidi, bisque duas natas, quantum reminiscor, habebas?' huic Anius niveis circumdata tempora vittis concutiens et tristis ait: 'non falleris, heros |
|
maxime; vidisti natorum quinque parentem, quem nunc (tanta homines rerum inconstantia versat) paene vides orbum. quod enim mihi filius absens auxilium, quem dicta suo de nomine tellus Andros habet pro patre locumque et regna tenentem? |
|
Delius augurium dedit huic, dedit altera Liber
femineae stirpi voto maiora fideque munera: nam tactu natarum cuncta mearum in segetem laticemque meri canaeque Minervae transformabantur, divesque erat usus in illis. |
|
hoc ubi cognovit Troiae populator Atrides, (ne non ex aliqua vestram sensisse procellam nos quoque parte putes), armorum viribus usus abstrahit invitas gremio genitoris alantque imperat Argolicam caelesti munere classem. |
|
effugiunt, quo quaeque potest: Euboea duabus
et totidem natis Andros fraterna petita est. miles adest et, ni dedantur, bella minatur: victa metu pietas consortia corpora poenae dedidit; et timido possis ignoscere fratri: |
|
non hic Aeneas, non, qui defenderet Andron, Hector erat, per quem decimum durastis in annum. iamque parabantur captivis vincla lacertis: illae tollentes etiamnum libera caelo bracchia "Bacche pater, fer opem!" dixere, tulitque |
|
muneris auctor opem, - si miro perdere more ferre vocatur opem, nec qua ratione figuram perdiderint, potui scire aut nunc dicere possum; summa mali nota est: pennas sumpsere tuaeque coniugis in volucres, niveas abiere columbas.' |
|
10. Orion (675-699) | |
Talibus atque aliis postquam convivia dictis
inplerunt, mensa somnum petiere remota cumque die surgunt adeuntque oracula Phoebi, qui petere antiquam matrem cognataque iussit litora; prosequitur rex et dat munus ituris, |
|
Anchisae sceptrum, chlamydem pharetramque nepoti,
cratera Aeneae, quem quondam transtulit illi hospes ab Aoniis Therses Ismenius oris: miserat hunc illi Therses, fabricaverat Alcon Hyleus et longo caelaverat argumento. |
|
urbs erat, et septem posses ostendere portas:
hae pro nomine erant, et quae foret illa, docebant; ante urbem exequiae tumulique ignesque rogique effusaeque comas et apertae pectora matres significant luctum; nymphae quoque flere videntur |
|
siccatosque queri fontes: sine frondibus arbor
nuda riget, rodunt arentia saxa capellae. ecce facit mediis natas Orione Thebis hac non femineum iugulo dare vulnus aperto, illac demisso per fortia pectora telo |
|
pro populo cecidisse suo pulchrisque per urbem
funeribus ferri celebrique in parte cremari. tum de virginea geminos exire favilla, ne genus intereat, iuvenes, quos fama Coronas nominat, et cineri materno ducere pompam. |
|
11. Weiterfahrt des Aeneas (700-729) | |
hactenus antiquo signis fulgentibus aere, summus inaurato crater erat asper acantho. nec leviora datis Troiani dona remittunt dantque sacerdoti custodem turis acerram, dant pateram claramque auro gemmisque coronam. |
|
Inde recordati Teucros a sanguine Teucri ducere principium Creten tenuere locique ferre diu nequiere Iovem centumque relictis urbibus Ausonios optant contingere portus, saevit hiems iactatque viros, Strophadumque receptos |
|
portubus infidis exterruit ales Aello. et iam Dulichios portus Ithacamque Samonque Neritiasque domus, regnum fallacis Ulixis, praeter erant vecti: certatam lite deorum Ambraciam versique vident sub imagine saxum |
|
iudicis, Actiaco quae nunc ab Apolline nota est,
vocalemque sua terram Dodonida quercu Chaoniosque sinus, ubi nati rege Molosso inpia subiectis fugere incendia pennis. Proxima Phaeacum felicibus obsita pomis |
|
rura petunt, Epiros ab his regnataque vati Buthrotos Phrygio simulataque Troia tenetur; inde futurorum certi, quae cuncta fideli Priamides Helenus monitu praedixerat, intrant Sicaniam: tribus haec excurrit in aequora linguis, |
|
e quibus imbriferos est versa Pachynos ad austros,
mollibus oppositum zephyris Lilybaeon, ad arctos aequoris expertes spectat boreanque Peloros. hac subeunt Teucri, et remis aestuque secundo sub noctem potitur Zanclaea classis harena: |
|
12. Scylla (730-749) | |
Scylla latus dextrum, laevum inrequieta Charybdis
infestat; vorat haec raptas revomitque carinas, illa feris atram canibus succingitur alvum, virginis ora gerens, et, si non omnia vates ficta reliquerunt, aliquo quoque tempore virgo: |
|
hanc multi petiere proci, quibus illa repulsis
ad pelagi nymphas, pelagi gratissima nymphis, ibat et elusos iuvenum narrabat amores. cui dum pectendos praebet Galatea capillos, talibus adloquitur repetens suspiria dictis: |
|
'te tamen, o virgo, genus haut inmite virorum
expetit, utque facis, potes his inpune negare; at mihi, cui pater est Nereus, quam caerula Doris enixa est, quae sum turba quoque tuta sororum, non nisi per luctus licuit Cyclopis amorem |
|
effugere.' et lacrimae vocem inpediere loquentis.
quas ubi marmoreo detersit pollice virgo et solata deam est, 'refer, o carissima' dixit 'neve tui causam tege (sic sum fida) doloris!' Nereis his contra resecuta Crataeide natam est: |
|
13. Acis und Galatea (750-897) | |
'Acis erat Fauno nymphaque Symaethide cretus
magna quidem patrisque sui matrisque voluptas, nostra tamen maior; nam me sibi iunxerat uni. pulcher et octonis iterum natalibus actis signarat teneras dubia lanugine malas. |
|
hunc ego, me Cyclops nulla cum fine petebat.
nec, si quaesieris, odium Cyclopis amorne Acidis in nobis fuerit praesentior, edam: par utrumque fuit. pro! quanta potentia regni est, Venus alma, tui! nempe ille inmitis et ipsis |
|
horrendus silvis et visus ab hospite nullo inpune et magni cum dis contemptor Olympi, quid sit amor, sentit validaque cupidine captus uritur oblitus pecorum antrorumque suorum. iamque tibi formae, iamque est tibi cura placendi, |
|
iam rigidos pectis rastris, Polypheme, capillos,
iam libet hirsutam tibi falce recidere barbam et spectare feros in aqua et conponere vultus. caedis amor feritasque sitisque inmensa cruoris cessant, et tutae veniuntque abeuntque carinae. |
|
Telemus interea Siculam delatus ad Aetnen, Telemus Eurymides, quem nulla fefellerat ales, terribilem Polyphemon adit "lumen" que, "quod unum fronte geris media, rapiet tibi" dixit "Ulixes." risit et "o vatum stolidissime, falleris," inquit, |
|
"altera iam rapuit." sic frustra vera monentem
spernit et aut gradiens ingenti litora passu degravat, aut fessus sub opaca revertitur antra. prominet in pontum cuneatus acumine longo collis (utrumque latus circumfluit aequoris unda): |
|
huc ferus adscendit Cyclops mediusque resedit;
lanigerae pecudes nullo ducente secutae. cui postquam pinus, baculi quae praebuit usum, ante pedes posita est antemnis apta ferendis sumptaque harundinibus conpacta est fistula centum, |
|
senserunt toti pastoria sibila montes, senserunt undae; latitans ego rupe meique Acidis in gremio residens procul auribus hausi talia dicta meis auditaque mente notavi: Candidior folio nivei Galatea ligustri, |
|
floridior pratis, longa procerior alno, splendidior vitro, tenero lascivior haedo, levior adsiduo detritis aequore conchis, solibus hibernis, aestiva gratior umbra, mobilior damma, platano conspectior alta, |
|
lucidior glacie, matura dulcior uva, mollior et cycni plumis et lacta coacto, et, si non fugias, riguo formosior horto; Saevior indomitis eadem Galatea iuvencis, durior annosa quercu, fallacior undis, |
|
lentior et salicis virgis et vitibus albis, his inmobilior scopulis, violentior amne, laudato pavone superbior, acrior igni, asperior tribulis, feta truculentior ursa, surdior aequoribus, calcato inmitior hydro, |
|
et, quod praecipue vellem tibi demere possem,
non tantum cervo claris latratibus acto, verum etiam ventis volucrique fugacior aura, (at bene si noris, pigeat fugisse, morasque ipsa tuas damnes et me retinere labores) |
|
sunt mihi, pars montis, vivo pendentia saxo antra, quibus nec sol medio sentitur in aestu, nec sentitur hiems; sunt poma gravantia ramos, sunt auro similes longis in vitibus uvae, sunt et purpureae: tibi et has servamus et illas. |
|
ipsa tuis manibus silvestri nata sub umbra mollia fraga leges, ipsa autumnalia corna prunaque non solum nigro liventia suco, verum etiam generosa novasque imitantia ceras. nec tibi castaneae me coniuge, nec tibi deerunt |
|
arbutei fetus: omnis tibi serviet arbor. Hoc pecus omne meum est, multae quoque vallibus errant, multas silva tegit, multae stabulantur in antris, nec, si forte roges, possim tibi dicere, quot sint: pauperis est numerare pecus; de laudibus harum |
|
nil mihi credideris, praesens potes ipsa videre,
ut vix circumeant distentum cruribus uber. sunt, fetura minor, tepidis in ovilibus agni. sunt quoque, par aetas, aliis in ovilibus haedi. lac mihi semper adest niveum: pars inde bibenda |
|
servatur, partem liquefacta coagula durant. Nec tibi deliciae faciles vulgataque tantum munera contingent, dammae leporesque caperque, parve columbarum demptusve cacumine nidus: inveni geminos, qui tecum ludere possint, |
|
inter se similes, vix ut dignoscere possis, villosae catulos in summis montibus ursae: inveni et dixi 'dominae servabimus istos.' Iam modo caeruleo nitidum caput exere ponto, iam, Galatea, veni, nec munera despice nostra! |
|
certe ego me novi liquidaeque in imagine vidi
nuper aquae, placuitque mihi mea forma videnti. adspice, sim quantus: non est hoc corpore maior Iuppiter in caelo, nam vos narrare soletis nescio quem regnare Iovem; coma plurima torvos |
|
prominet in vultus, umerosque, ut lucus, obumbrat;
nec mea quod rigidis horrent densissima saetis corpora, turpe puta: turpis sine frondibus arbor, turpis equus, nisi colla iubae flaventia velent; pluma tegit volucres, ovibus sua lana decori est: |
|
barba viros hirtaeque decent in corpore saetae.
unum est in media lumen mihi fronte, sed instar ingentis clipei. quid? non haec omnia magnus Sol videt e caelo? Soli tamen unicus orbis. Adde, quod in vestro genitor meus aequore regnat: |
|
hunc tibi do socerum; tantum miserere precesque
supplicis exaudi! tibi enim succumbimus uni, quique Iovem et caelum sperno et penetrabile fulmen, Nerei, te vereor, tua fulmine saevior ira est. atque ego contemptus essem patientior huius, |
|
si fugeres omnes; sed cur Cyclope repulso Acin amas praefersque meis conplexibus Acin? ille tamen placeatque sibi placeatque licebit, quod nollem, Galatea, tibi; modo copia detur: sentiet esse mihi tanto pro corpore vires! |
|
viscera viva traham divulsaque membra per agros
perque tuas spargam (sic se tibi misceat!) undas. uror enim, laesusque exaestuat acrius ignis, cumque suis videor translatam viribus Aetnen pectore ferre meo, nec tu, Galatea, moveris." |
|
'Talia nequiquam questus (nam cuncta videbam)
surgit et ut taurus vacca furibundus adempta stare nequit silvaque et notis saltibus errat, cum ferus ignaros nec quicquam tale timentes me videt atque Acin "video" que exclamat "et ista |
|
ultima sit, faciam, Veneris concordia vestrae."
tantaque vox, quantam Cyclops iratus habere debuit, illa fuit: clamore perhorruit Aetne. ast ego vicino pavefacta sub aequore mergor; terga fugae dederat conversa Symaethius heros |
|
et "fer opem, Galatea, precor, mihi! ferte, parentes,"
dixerat "et vestris periturum admittite regnis!" insequitur Cyclops partemque e monte revulsam mittit, et extremus quamvis pervenit ad illum angulus e saxo, totum tamen obruit Acin, |
|
at nos, quod fieri solum per fata licebat, fecimus, ut vires adsumeret Acis avitas. puniceus de mole cruor manabat, et intra temporis exiguum rubor evanescere coepit, fitque color primo turbati fluminis imbre |
|
purgaturque mora; tum moles iacta dehiscit, vivaque per rimas proceraque surgit harundo, osque cavum saxi sonat exsultantibus undis, miraque res, subito media tenus exstitit alvo incinctus iuvenis flexis nova cornua cannis, |
|
qui, nisi quod maior, quod toto caerulus ore,
Acis erat, sed sic quoque erat tamen Acis, in amnem versus, et antiquum tenuerunt flumina nomen.' Desierat Galatea loqui, coetuque soluto discedunt placidisque natant Nereides undis. |
|
Scylla redit; neque enim medio se credere ponto
audet, et aut bibula sine vestibus errat harena aut, ubi lassata est, seductos nacta recessus gurgitis, inclusa sua membra refrigerat unda: ecce fretum stringens, alti novus incola ponti, |
|
nuper in Euboica versis Anthedone membris, Glaucus adest, visaeque cupidine virginis haeret et, quaecumque putat fugientem posse morari, verba refert; fugit illa tamen veloxque timore pervenit in summum positi prope litora montis. |
|
ante fretum est ingens, apicem conlectus in unum
longa sub arboribus convexus in aequora vertex: constitit hic et tuta loco, monstrumne deusne ille sit, ignorans admiraturque colorem caesariemque umeros subiectaque terga tegentem, |
|
ultimaque excipiat quod tortilis inguina piscis. sensit et innitens, quae stabat proxima, moli 'non ego prodigium nec sum fera belua, virgo, sed deus' inquit 'aquae: nec maius in aequora Proteus ius habet et Triton Athamantiadesque Palaemon. |
|
ante tamen mortalis eram, sed, scilicet altis
debitus aequoribus, iam tum exercebar in illis; nam modo ducebam ducentia retia pisces, nunc in mole sedens moderabar harundine linum. sunt viridi prato confinia litora, quorum |
|
altera pars undis, pars altera cingitur herbis,
quas neque cornigerae morsu laesere iuvencae, nec placidae carpsistis oves hirtaeve capellae; non apis inde tulit conlectos sedula flores, non data sunt capiti genialia serta, neque umquam |
|
falciferae secuere manus; ego primus in illo
caespite consedi, dum lina madentia sicco, utque recenserem captivos ordine pisces, insuper exposui, quos aut in retia casus aut sua credulitas in aduncos egerat hamos. |
|
res similis fictae, sed quid mihi fingere prodest?
gramine contacto coepit mea praeda moveri et mutare latus terraque ut in aequore niti. dumque moror mirorque simul, fugit omnis in undas turba suas dominumque novum litusque relinquunt. |
|
obstipui dubitoque diu causamque requiro, num deus hoc aliquis, num sucus fecerit herbae: "quae tamen has" inquam "vires habet herba?" manuque pabula decerpsi decerptaque dente momordi. vix bene conbiberant ignotos guttura sucos, |
|
cum subito trepidare intus praecordia sensi
alteriusque rapi naturae pectus amore; nec potui restare diu "repetenda" que "numquam terra, vale!" dixi corpusque sub aequora mersi. di maris exceptum socio dignantur honore, |
|
utque mihi, quaecumque feram, mortalia demant,
Oceanum Tethynque rogant: ego lustror ab illis, et purgante nefas noviens mihi carmine dicto pectora fluminibus iubeor supponere centum; nec mora, diversis lapsi de partibus amnes |
|
totaque vertuntur supra caput aequora nostrum.
hactenus acta tibi possum memoranda referre, hactenus haec memini, nec mens mea cetera sensit. quae postquam rediit, alium me corpore toto, ac fueram nuper, neque eundem mente recepi: |
|
hanc ego tum primum viridem ferrugine barbam caesariemque meam, quam longa per aequora verro, ingentesque umeros et caerula bracchia vidi cruraque pinnigero curvata novissima pisce. quid tamen haec species, quid dis placuisse marinis, |
|
quid iuvat esse deum, si tu non tangeris istis?'
talia dicentem, dicturum plura, reliquit Scylla deum; furit ille inritatusque repulsa prodigiosa petit Titanidos atria Circes. |
|
Text und gegliederte Inhaltsangabe der Metamorphosen Ovids, Bücher I - XV | ||||||||||||||||
Lat.-Dt.Txt. | I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII | IX | X | XI | XII | XIII | XIV | XV | lateinisch - deutsch |
Kompos. | I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII | IX | X | XI | XII | XIII | XIV | XV | Inhalt |
|
[ Homepage | Hellas 2000 | Stilistik | Latein | Lat.Textstellen | Griechisch | Griech.Textstellen | Varia | Mythologie | Ethik | Links | Literaturabfrage | Forum zur Homepage] |
| ||||
Site-Suche:
Benutzerdefinierte Suche
|