Nos personalia non concoquimus. Nostri consocii (Google, Affilinet) suas vias sequuntur: Google, ut intentionaliter te proprium compellet, modo ac ratione conquirit, quae sint tibi cordi. Uterque consocius crustulis memorialibus utitur. Concedis, si legere pergis.
 
 
 

Publius Vergilius Maro
Aeneis VI

Verg.Aen.6,703-751: Aeneas in der Unterwelt, Rede des Anchises

Vorherige Datei Folgende Datei

Aufgabenvorschläge:

  1. Strukturieren Sie den Textabschnitt 703-723!
  2. Was leistet der Bienenvergleich (707-709)?


703

     Interea videt Aeneas in valle reducta
seclusum nemus et virgulta sonantia silvae,

705 Lethaeumque domos placidas qui praenatat amnem.
hunc circum innumerae gentes populique volabant:
ac veluti in pratis ubi apes aestate serena
floribus insidunt variis et candida circum
lilia funduntur, strepit omnis murmure campus.
710 horrescit visu subito causasque requirit
inscius Aeneas, quae sint ea flumina porro,
quive viri tanto complerint agmine ripas.
tum pater Anchises: 'animae, quibus altera fato
corpora debentur, Lethaei ad fluminis undam
715 securos latices et longa oblivia potant.
has equidem memorare tibi atque ostendere coram
iampridem, hanc prolem cupio enumerare meorum,
quo magis Italia mecum laetere reperta.'
'o pater, anne aliquas ad caelum hinc ire putandum est
720 sublimis animas iterumque ad tarda reverti
corpora? quae lucis miseris tam dira cupido?'
'dicam equidem nec te suspensum, nate, tenebo'
suscipit Anchises atque ordine singula pandit.
'Principio caelum ac terras camposque liquentis
725 lucentemque globum lunae Titaniaque astra
spiritus intus alit, totamque infusa per artus
mens agitat molem et magno se corpore miscet.
inde hominum pecudumque genus vitaeque volantum
et quae marmoreo fert monstra sub aequore pontus.
730 igneus est ollis vigor et caelestis origo
seminibus, quantum non noxia corpora tardant
terrenique hebetant artus moribundaque membra.
hinc metuunt cupiuntque, dolent gaudentque, neque
auras
dispiciunt clausae tenebris et carcere caeco.
735 quin et supremo cum lumine vita reliquit,
non tamen omne malum miseris nec funditus omnes
corporeae excedunt pestes, penitusque necesse est
multa diu concreta modis inolescere miris.
ergo exercentur poenis veterumque malorum
740 supplicia expendunt: aliae panduntur inanes
suspensae ad ventos, aliis sub gurgite vasto
infectum eluitur scelus aut exuritur igni:
quisque suos patimur manis. exinde per amplum
mittimur Elysium et pauci laeta arva tenemus,
745 donec longa dies perfecto temporis orbe
concretam exemit labem, purumque relinquit
aetherium sensum atque aurai simplicis ignem.
has omnis, ubi mille rotam volvere per annos,
Lethaeum ad fluvium deus evocat agmine magno,
750 scilicet immemores supera ut convexa revisant
rursus, et incipiant in corpora velle reverti.'
703 in valle reducta = in valle remota | 704 secludere, o, seclusi, seclusum - wegschließen, absondern | virgultum, i, n - Gebüsch (virgultum silvae - Waldgestrüpp) | <vento vel apibus vel animis> sonantia | 705 domos placidas - Häuser des Friedens (= laeta arva 744) | praenatat = praeterfluit 707 ac veluti <si> - Einleitung eines Vergleiches | apis, is, f - Biene | 709 circumfundi - sich um etw. ergiesßen, umschwärmen | strepere, o, strepui, strepitum - l?men, tosen, rauschen, dröhnen | murmur, uris, n - das Murmeln, Rauschen, Summen, Gebrüll | 711 inscius, a, um - ahnungslos, überrascht | porro - in der Ferne | 712 -ve - h.: = -que | complerint = compleverint | 
713 altera corpora - ein zweiter (neuer) Körper (Seelenwanderung) | 714 debentur - sie werden geschuldet, sie sind bestimmt | Lethaeum flumen - der "Lethe"-Strom, Strom des Vergessens | 715 securus, a, um - sorglos, sorgenlösend  | latex, ixis, m - (Flüssigkeit), Wasser, Nass | longus, a, um - h.: lange während (aus dem Lethestrom trinken die Seelen, die zur Wiederverkörperung anstehen, um ihr früheres Leben zu vergessen) | oblivium, ii, n = oblivio, onis, f  | 716 has <animas> | coram (adv) - vor Augen, offen, deutlich, klar | 717 iampridem - schon längst | 718 quo magis = ut eo (abl.mens.) magis | Italia reperta - Abl.caus. zu laeteris | 
719 an-ne = atne | sublimis = sublimes (prdk. zu animas) ire - nach oben gehen | ad caelum = ad superos (zur Oberwelt) | putandum potest = putari potest | tarda corpora - der Körper ist ein Hemmnis (Grab) für die Seele (orphisch-platonisches Gedankengut) | 721 lucis = solis, vitae (Gen.obiect. zu 'dira cupido') | miseris - effiziertes Prädikativum: "zu ihrem Unglück" | dirus, a, um - unheilvoll, schrecklich
722 suspensus, a, um - in der Schwebe, im Zweifel, ohne Antwort | tenere - h: belassen | 723 suscipere - das Wort ergreifen, beginnen, antworten, "anheben" (mit der Antwort); (griech.: ὑπολαμβάνει) | ordine - der Reihe nach (= a principio) | pandere, o, pandi, passum - ausbreiten, offenbaren |
724 liquere, eo - flüssig sein | 725 Titania astra = sol (Helios ist Sohn des Titanenpaares Hyperion und Theia) | Die vier Elemente Luft (caelum), Erde, Wasser (campi liquentes = maria), Feuer (luna, sol) sind nach stoischer Lehre beseelt (mens, spiritus, πνεῦμα). Die Seele erhält und bewegt die Materie (alit, agitat) | 726 infusa per artus - durch die Glieder ergossen, die Glieder durchdringend (nota bene: die Stoiker vertreten eine monistische Lehre, d.h. sie erkennen nur ein materielles Prinzip an. Auch die Seele ist materiell, aber als feine Materie durchdringt sie die grobe) | 727 agitare - bewegen, beleben | moles, is, f - Materie, Masse | magno corpore - der "große Kosmos" (Makrokosmos) wird als organisierte Materie gedacht. Die Weltseele verhält sich zu ihm wie die Individualseele zum Leib (corpus, Mikrokosmos) | 728 inde <oriuntur> - daher <stammen> | pecus, udis, f - Vieh | volantum = volantium = avium | 729 marmoreus, a, um - schimmernd | 730 ollis - arch. = illis | igneus vigor - feurige Kraft | caelestis origo - himmlicher Ursprung (die syntaktisch gleichwertigen, mit "et" verbundenen Subjekte sind logisch nicht gleichwertig: die himmliche Kraft resultiert aus dem göttlichen Ursprung) | 731 semen, inis, n - Samen, Keim, Grundstoff | quantum non - insofern nicht | noxius, a, um - schädlich | tardare - hemmen, lähmen | 732 terreni artus - Glieder des irdischen Leibes | hebetare - abstumpfen, unempfindlich machen | Objekt zu tardare und hebetare ist igneum vigorem | 733 hinc = infolgedessen (durch die hemmende Wirkung des Körpers) | dolent, gaudent <animae, homines> - Erklärung der Affekte (affectus, πάθη), die der stoische Weise beherrscht | auras dispicere - die Himmelsluft <unterscheidend> erblicken, erkennen | 734 clausae (bezogen auf animae, 720) | 735 quin et<iam> - ja sogar | supremo lumine = supremo die - am Todestag | 736 funditus (adv.) - von Grund auf, völlig | pestis, is, f - Pest, Verderben, Unheil, Schandfleck (Schäden, die der Körper an der Seele angerichtet hat) | penitus - tief (zu inolescere: tief hineinwachsen, tiefe Wurzeln schlagen) | necesse est - es ist unausweichlich | concreta - verwachsen, verwuchert <mit der Seele> | 739 poenis exerceri - von Strafen gezüchtigt, heimgesucht werden | 740 supplicia expendere - Strafe bezahlen, büßen | inanis, e - leer, körperlos (zu animae oder zu ventos?) | 741 suspensus ad - in die Höhe gehängt zu, hochschwebend vor | gurges, itis, m - Strudel, Schlund, Meer | 742 infectus, a, um - durch Ansteckung (Infektion) zugezogen | eluere, o, ui, utum - abwaschen, tilgen | 743 manes, ium, m - Seelen der Toten, die Unterwelt; h.: den eigenen Tod erleiden (im Sinne der dem Wert des Lebens entsprechenden Unterweltsstrafe: den angemessenen, gerechten Tod) |  exinde = inde (nach der Läuterung) | 744 pauci - nur wenige | laeta arva = domos placidas (705) | 745 longa dies - lange Frist | temporis orbis - das große Weltenjahr (der Stoa) dauert 10'000 Jahre | 746 labes, is, f - (Fall, Sturz, Verderben) Schandfleck, Schande | sensus aetherius  = mens aetheria  - der feurige Weltgeist | aurai = archaischer Gen. statt aurae | ignis simplex  = mens aetheria (simplex = sine corporea labe) | 748 has omnis <animas> | volvere = volverunt | 749 deus - der Weltenlogos (wohl nicht der Seelengeleiter Hermes) | 750 immemores - ohne Erinnerung < an die Praeexistenz der Seele> supera convexa - das Himmelsgewölbe oben | revisere, o, revisi, revisum - wiedersehen, wieder aufsuchen 

Maurus Servius Honoratus

(6,703) interea videt aeneas
hirmos est hoc loco, id est unus sensus protentus per multos versus: in quo tractat de Platonis dogmate, quod in Phaedone positum est περὶ ψυχῆς, de quo in georgicis strictim, hic latius loquitur. de qua re etiam Varro in primo divinarum plenissime tractavit. hoc autem continet: Aeneas dum per inferos pergeret, respexit fluvium quendam loci remotioris, ad quem innumera multitudo tendebat animarum. interrogavit patrem qui esset fluvius, vel qua ratione ad eum pergerent animae. pater ait: Lethaeus est; pergunt autem, ut potent et oblivionem patiantur, ut incipiant in corpora velle remeare. stupefactus Aeneas interrogat: dic pater, et animae, quae propter praeteritam vitam tot supplicia pertulerunt, possunt habere votum revertendi in corpora? non est verisimile, liberatas de corporis carcere ad eius nexum reverti. suscepta narratione haec Anchises exsequitur: primo debere fieri ut redeant, deinde posse, deinde velle. quae quoniam obscura sunt, aliis subdivisionibus innotescunt. quid est debere? cuncta animalia a deo originem ducunt. quae quia nasci cernimus, revertuntur sine dubio: nam unde cuncta procreantur? deinde posse sic probat: quia inmortales sunt animae, et sunt quae possunt reverti. tertium est utrum velint: quod dicit fieri per Lethaeum fluvium. et hoc est quod dicturus est, sed incidentes quaestiones faciunt obscuritatem. 
(6,704) virgulta sonantia silvae
quae est iuxta praeripia fluminis. 
(6,705) domos placidas
campos Elysios. praenatat praeterfluit. et contrarie dictum est: nam non natant aquae, sed nos in ipsis natamus. Ennium igitur secutus est, qui ait "fluctusque natantes". sane de hoc fluvio quaeritur a prudentioribus, utrum de illis novem sit, qui ambiunt inferos, an praeter novem. et datur intellegi quod ab illis novem, qui ambiunt inferos, separatus sit: namque volunt eum esse imaginem senectutis. nam animae nostrae vigent et alacres sunt et plenae memoria a pueritia usque ad virentem senectam, postea in nimia senectute omnis memoria labitur: qua lapsa mors intervenit, et animae in aliud corpus revertuntur. unde fingunt poetae animas Lethaeo hausto in corpus redire. ergo Lethaeus est oblivio, morti semper vicina. 
(6,706) gentes populique
innumerarum gentium et populorum animae.
(6,708) floribvs insidvnt
'insido illi rei', ut "insidat quantus miserae deus". 'insisto' autem 'illam rem', ut "nulli fas casto sceleratum insistere limen". 
(6,709) circum lilia funduntvr
hoc est circumfunduntur circum flores. 'lilia' autem pro quibuslibet floribus, speciem pro genere posuit.
(6,711) flumina porro  
longe remota: et est Graecum adverbium.bene autem Aenean longe a Lethaeo facit, quia adhuc iuvenis est. 
(6,712) agmine
cursu, impetu: per quod ostendit cito iri ad senectam, quia tota celeritate usus labitur vitae. 
(6,713) animae quibus altera fato corpora debentur
sciendum non omnes animas ad corpora reverti: aliquae enim propter vitae merita non redeunt; aliquae redeunt propter malam vitam, aliquae propter fati necessitatem. 
(6,714) lethaei ad fluminis undam
si anima aeterna est et summi spiritus pars, qua ratione in corpore non totum videt, nec est tantae prudentiae tantaeque vivacitatis, ut omnia possit agnoscere? quia cum coeperit in corpus descendere, potat stultitiam et oblivionem, unde non potest implere vim numinis sui post naturae suae oblivionem. obliviscitur autem secundum poetas praeteritorum, secundum philosophos futuri: unde medium tenuit dicendo 'oblivia'. docent autem philosophi, anima descendens quid per singulos circulos perdat: unde etiam mathematici fingunt, quod singulorum numinum potestatibus corpus et anima nostra conexa sunt ea ratione, quia cum descendunt animae trahunt secum torporem Saturni, Martis iracundiam, libidinem Veneris, Mercurii lucri cupiditatem, Iovis regni desiderium: quae res faciunt perturbationem animabus, ne possint uti vigore suo et viribus propriis. 
(6,715) securos latices
qui securos faciunt, ut morbos pallidos dicimus, quod pallidos faciunt.
(6,717) iampridem
ex quo ait "tunc genus omne tuum et quae dentur moenia disces".
(6,719) o pater
nova brevitas: nam dicendo 'o pater' qui loquatur ostenditur. ad caelvm hinc ire pvtandvm est miscet philosophiae figmenta poetica et ostendit tam quod est vulgare, quam quod continet veritas et ratio naturalis. nam secundum poetas hoc dicit: credendum est animas ab inferis reverti posse ad corpora? ut 'caelum' superos intellegamus, id est nostram vitam. secundum philosophos vero hoc dicit: credendum est animas corporis contagione pollutas ad caelum reverti?
(6,720) sublimes animas
non omnes, sed sublimium. tarda reverti corpora animae comparatione, qua velocius nihil est: uno enim momento potest universa discurrere.
(6,721) quae lucis miseris tam dira cupido
ut id desiderent, propter quod se sciunt poenas dedisse, scilicet vitam.
(6,722) suspensum
sollicitum, incertum, ut "multo suspensum numine ducit". 
(6,723) suscipit anchises atque ordine singula pandit
hysteroproteron: post hunc enim versum sequi debuit 'dicam equidem nec te suspensum, nate, tenebo'. 
(6,724) principio caelum ac terras camposque liquentes
interrogatus Anchises, quare animae velint reverti ad corpora, quasi aliud dicit, tamen illuc recurrit. quod graece τὸ πᾶν dicitur, id est omne quod est, quattuor sunt elementa, terra aqua aer aether, et deus. praeter haec nihil est aliud: et hoc mundum non possumus dicere, nam mundus non est totum. ergo deus est quidam spiritus divinus, qui per quattuor infusus elementa gignit universa. igitur si de elementis et deo nascuntur omnia, unam originem habent et par est natura omnium. sed videamus, quid in nobis est a deo et quid a quattuor elementis? quantum datur intellegi, ab elementis habemus corpus, a deo animum: quod ideo probatur, quia est in corpore terra, umor, anhelitus, calor, quae omnia videntur, sicut etiam elementa, animus invisibilis est, sicut etiam deus, unde originem ducit. illa praeterea inrationabilia sunt, sicut corpus: contra deus habet consilium, sicut etiam animus. deinde elementa [cum] mutantur, quod est eorum proprium, [pereunt], sicut etiam corpus, quod inde originem ducit: contra deum non perire manifestum est. ergo nec animus perit, qui inde originem ducit: nam pars semper sequitur genus. huc igitur tetendit primam intentionem suam, ut animos inmortales doceret. sed occurrit illud: si inmortales sunt et unum habent principium, qua ratione non omnia animalia sentimus similiter? et dicit non esse in animis dissimilitudinem, sed in corporibus, quae prout fuerint vel vivacia vel torpentia, ita et animos faciunt. quod potest etiam in uno eodemque animalis corpore probari. in sano enim corpore alia est vivacitas mentis, in aegro pigrior, in satis invalido etiam ratione carens, ut in phreneticis cernimus: adeo cum ad corpus venerit, non natura sua utitur, sed ex eius qualitate mutatur. inde Afros versipelles, Graecos leves, Gallos pigrioris videmus ingenii: quod natura climatum facit, sicut Ptolomaeus deprehendit, qui dicit translatum ad aliud clima hominem naturam ex parte mutare; de toto enim non potest, quia in principio accepit sortem corporis sui. ergo anima pro qualitate est corporis. et qua ratione res melior est in potestate deterioris? atqui divinus animus debuit corpus habere in potestate, non mortale corpus naturam animi corrumpere. sed hoc ideo fit, quia plus est quod continet, quam quod continetur. ut si leonem includas in caveam, inpeditus vim suam non perdit, sed exercere non potest, ita animus non transit in vitia corporis, sed eius coniunctione inpeditur nec exercet vim suam. occurrit illud: omne quod corrumpitur aeternum non est. si animus insanit irascitur desiderat timet, caret aeternitate, cui sunt ista contraria: nam passio aeternitatem resolvit. quod ideo falsum esse dicimus, quia animus per se nihil patitur, sed laborat ex corporis coniunctione, et aliud est per suam naturam corrumpi, aliud per contrarium rei alterius. videmus enim tale aliquid, ut in lucerna, quae per se clara est et locum, in quo est, sine dubio inluminat, sed si qua re tecta fuerit et inclusa, non perdit splendorem proprium, qui in ea est - remoto namque inpedimento apparet - nec tamen quia inpeditus est eius vigor, ideo etiam corruptus. ita ergo et animus quamdiu est in corpore, patitur eius contagiones: simul atque deposuerit corpus, recipit suum vigorem et natura utitur propria. si ergo recipit naturam suam, quare poenas apud inferos patitur? ideo quia res, quae simul diu fuit, non potest deposita ipsa re, statim ad suum nitorem reverti. ut si speciem candidam missam in lutum polluas et eam statim auferas, non idcirco sordibus caret, sed ablutionem requirit, ut in pristinum nitorem possit redire: sic anima ex eo quod datur corpori inquinata, etiam si corpus deponat, necesse habet purgari. si ergo purgantur et recipiunt naturam suam, cur volunt reverti? quia potant, inquit, oblivia. etiam est illud ambiguum: aut ut praeteritarum obliviscantur poenarum, aut certe ut ignarae futuri habeant desiderium redeundi in corpora, quod sine passione non fit: nam animus in quo est passio, meretur reverti. caelvm pro aere et aethere posuit, ut "iam caelum terramque". camposqve liqventes id est maria.
(6,725) lucentemqve globum lunae
ideo usus est participio, ut ostendat eam suum lumen non habere: nam 'lucens' est quod aliunde inluminatur, 'lucibile' quod per se lucet, ut 'patulum' quod semper patet, 'patens' quod et aperitur et clauditur, ut oculi, os. 'globum' autem ideo, quia dicitur luna σφαιροειδής esse. titaniaqve astra aut stellas dicit, aut solem, quem et supra unum fuisse de Titanibus diximus. 
(6,726) spiritus
divinus scilicet. et unum est sive mentem dicat, sive animum, sive spiritum. intvs alit vegetat et in aeternitatem custodit, quia mixtus est et nulla pars est elementi sine deo. per artvs per elementa, quae membra sunt mundi: corporalia namque sunt, quippe quae possunt videri. 
(6,727) mens agitat molem
magnitudinem mundi mens agitat.et si, ut Cicero dicit in Tusculanis, aeternum est quicquid in aeterno motu est, sine dubio etiam animus aeternus est: semper enim in motu est, adeo ut ne nobis quidem quiescentibus conquiescat. magno se corpore miscet aut antiptosis est pro 'corpori', ut "haeret pede pes densusque viro vir": quod potius credendum est: aut certe secundum eos locutus est, qui dicunt deum corporalem esse et eum ita definiunt πῦρ νοερόν, id est ignem sensualem. quod si verum est, corpus est, nec per antiptosin dixit, sed per definitionem 'magno corpore', id est non communi. 
(6,728) inde hominum pecudumqve genus
de quattuor elementis et deo. 
(6,730) et caelestis origo seminibvs quantum non noxia corpora tardant
quod supra diximus, in tantum, inquit, in hominibus viget pars divinitatis, in quantum sinit corporum qualitas.
(6,732) terrenique hebetant artus
in quantum non hebetant. moribvndaqve membra morienti similia, hoc est semper morientia: numquam enim in eodem statu sunt, sed aut minuuntur aut crescunt. ergo animus idem est, sed uti viribus suis non potest propter corporis coniunctionem.
(6,733) hinc metuunt cupiuntqve dolent gaudentque
ex corporis coniunctione et hebetudine. Varro et omnes philosophi dicunt quattuor esse passiones, duas a bonis opinatis et duas a malis opinatis rebus: nam dolere et timere duae opiniones malae sunt, una praesentis, alia futuri: item gaudere et cupere opiniones bonae sunt, una praesentis, altera futuri. haec ergo nascuntur ex ipsa coniunctione, nam neque animi sunt neque corporis propria: pereunt enim facta segregatione. 
(6,734) neque auras respiciunt
nam quia cohaerent corpori, obliviscuntur naturae suae, quam 'auras' vocavit. clavsae tenebris et carcere caeco definitiones sunt corporis. 
(6,735) quin et supremo cum lumine vita reliquit
quia, ut diximus, occurrit debere eas statim post corpus depositum redire in suum vigorem. et dicit non posse: quae enim diu coniuncta sunt invicem se tenent et trahunt reliquias sordium antiquarum.
(6,736) non tamen omne malum cedit
sed non omne; nam remanet quod ut purgetur necesse est. inde est quod dicit "eadem sequitur tellure repostos". bene autem 'miseris', quae etiam post corpus habeant corporis sordes: unde est 'nec funditus omnes corporeae excedunt pestes'. 
(6,738) diu concreta
'concreta' coniuncta et conglutinata. inolescere concrescere, ut "udoque docent inolescere libro".
(6,739) ergo exercentur poenis
quia deposito corpore sordes supersunt. poenas autem non perferunt animae, sed illius coniunctionis reliquiae, quae fuit inter animam et corpus: nam licet ista duo per se poenas perferre non possint, homo tamen perfert, qui de his duobus est factus. 
(6,740) supplicia expendunt
ideo agunt supplicia, non ut animas puniant, sed ut eas peccatis exuant pristinis.
(6,741) aliae panduntur inanes suspensae ad ventos
loquitur quidem poetice de purgatione animarum, tangit tamen quod et philosophi dicunt. nam triplex est omnis purgatio. aut enim in terra purgantur quae nimis oppressae sordibus fuerint, deditae scilicet corporalibus blandimentis, id est transeunt in corpora terrena: et hae igni dicuntur purgari; ignis enim ex terra est quo exuruntur omnia, nam caelestis nihil perurit: aut in aqua, id est transeunt in corpora marina, si paulo melius vixerint: aut certe in aere, transeundo scilicet in aeria corpora, si satis bene vixerint. quod in Statio legimus, ubi de auguriis tractat. unde etiam in sacris omnibus tres sunt istae purgationes: nam aut taeda purgant et sulphure, aut aqua abluunt, aut aere ventilant, quod erat in sacris Liberi: hoc est enim "tibique oscilla ex alta suspendunt mollia pinu"; nam genus erat purgationis. et in ipsis purgationibus bonum meritorum secutus est ordinem, ut ante aeriam, inde aquae, post ignis diceret purgationem.
(6,743) quisqve suos patimur manes
supplicia quae sunt apud manes, ut si quis dicat 'iudicium patimur' et significet ea quae in iudicio continentur. est et aliud verius. nam cum nascimur, duos genios sortimur: unus est qui hortatur ad bona, alter qui depravat ad mala. quibus adsistentibus post mortem aut adserimur in meliorem vitam, aut condemnamur in deteriorem; per quos aut vacationem meremur, aut reditum in corpora. ergo 'manes' genios dicit, quos cum vita sortimur. exinde una pars orationis est, et tertia a fine accentum habet, licet paenultima longa sit: quod ideo factum est, ut ostenderetur una pars esse orationis, ne praepositio iungeretur adverbio, quod vitiosum esse non dubium est.
(6,744) pauci laeta arva tenemus
non omnes: qui enim minus purgantur statim redeunt ad corpora. 
(6,745) donec longa dies perfecto temporis orbe
quia etiam post purgationem opus est tempore, ut perseveret in purgatione et sic redeat. et quaeritur utrum animae per apotheosin, de quibus ait 'pauci laeta arva tenemus', possint mereri perpetuam vacationem. quod non potest fieri: merentur enim temporis multi, non perpetuitatis, et quae male vixerunt statim redeunt, quae melius, tardius, quae optime, diutissimo tempore sunt cum numinibus. paucae tamen sunt, quae et ipsae exigente ratione, licet tarde, coguntur reverti. perfecto temporis orbe finito legitimo tempore.
(6,746) concretam
adfixam et inhaerentem. 
(6,747) aetherium sensum
id est πῦρ νοερόν, ignem sensualem, id est deum: per quod quid sit anima ostendit. avrai simplicis ignem non urentis. 'simplicis' autem nostri conparatione, qui constat de ligno et aere: ille enim per se plenus est et aeternus, quia simplex. omnia enim σύνθετα, id est composita, exitum sortiuntur, unde et atomos perpetuas dicunt, quia simplices sunt nec recipiunt sectionem. 
(6,748) has omnes
ac si diceret 'etiam has omnes'; nam supra non omnes dixit, sed 'animae, quibus altera fato corpora debentur'. rotam volvere per annos exegerunt statutum tempus per annorum volubilitatem. est autem sermo Ennii.
(6,749) deus evocat
non dicit quis, sicut supra "di, quibus imperium est animarum". sed alii Mercurium volunt propter hoc "hac animas ille evocat orco pallentes, alias sub Tartara tristia mittit". et est ratio: nam νοῦς dicitur, id est sensus, quo philosophiam, quae haec indicat, intellegimus, quia ipse etiam invenit litteras. agmine magno impetu. et dictum est imperative, ἀπειλητικῶς non enim blanditiis inductae redeunt, sed necessitate quadam coguntur ut potantes velint reverti.
(6,750) inmemores
vel praeteritorum, vel futurorum. 

Aufgabenvorschläge:

  1. Strukturieren Sie den Textabschnitt 703-723!
  2. Was leistet der Bienenvergleich (707-709)? 
  3. Informieren Sie sich über die Naturlehre der Stoa!
    "Die Naturlehre der Stoiker sucht den Dualismus des Aristoteles auszuschalten, sie ist materialistisch und monistisch. Die Natur ist eine Einheit, etwas Ganzes, Vollkommenes, ein geordnetes Gebilde, ein beseeltes Wesen. Stoff und Form, Körper und Geist sind eins, die ganze Welt ist eine einheitliche, stofflich-körperliche, kraftgeladene Substanz (Metzke). Alles Wirken und Werden erfolgt durch körperlich-stoffliche Ursachen; nicht nur die Dinge, welche unsere Sinne wahrnehmen, auch das in der Welt wirkende Gesetz, die Weltvernunft, auch als Gottheit personifiziert, die Seele, die Tugenden, unsere Affekte haben einen körperlichen Ursprung. Unkörperlich sind nur der Raum, das Leere und die Zeit. Die Weltvernunft ist kein geistiges Wesen, sondern wird gedacht als stoffliches Feuer (vgl. Heraklit) oder als feuriger Lufthauch (pneuma); dieses Pneuma durchströmt alles und bewirkt, dass die Welt ein beseeltes Ganzes ist. Durch das Wirken dieser Urkraft geschieht alles in der Welt mit Naturnotwendigkeit; diese Notwendigkeit nennt der Mensch Verhängnis, Schicksal (Heimarmene = εἱμαρμένη). So wird der monistische Materialismus zum Pantheismus. Das Urfeuer entwickelt aus sich die Elemente: Äther, Wasser, Erde, Luft. Die Gottheit gestaltet als Weltvernunft (Logos) die Materie zu einem zweckerfüllten Organismus, zum großen Kosmos." Eckstein, Abriss der griechischen Philosophie, Frankfurt/M. (Hirschgraben) 1969, S. 114

 

Sententiae excerptae:
Lat. zu "Verg" und "Aen.2,"
1961
Sic notus Ulixes?
So schlecht kennt ihr den Odysseus?
Petron.39,3; Verg.Aen.2,44

1440
Quidquid id est, timeo Danaos et dona ferentes.
Was dies auch sei, ich fürchte die Danaer, selbt wenn sie Geschenke bringen.
Verg.Aen.2,49

1236
Et quorum pars magna fui.
Und worin ich eine große Rolle spielte.
Verg.Aen.2,6


Literatur:
zu "Verg" und "Aen.2,"
3404
Adkin, Neil / More Yukky Virgil
Aeneid 2,410-15
in: Herm. 134/2006, 398
booklooker
zvab

3543
Albrecht, Michael von
Vergil. Bucolica, Georgica, Aeneis. Eine Einführung.
Heidelberg (Winter, Heidelberger Studienhefte zur Altertumswissenschaft) 2006, 2/2007
booklooker
zvab

3685
Atwood, E.B. / Whiteaker, V.K.
Excidium Troiae
Cambridge, Mass. 1944
booklooker
zvab

3684
Austin, R.G.
P.Vergili Maronis Aeneidos liber secundus, with a commentary by R.G.Austin
Oxford 1,1964; 1966
booklooker
zvab

3725
Berres, Th.
Vergil und die Helenaszene, mit einem Exkurs zu den Halbversen
Heidelberg 1992
booklooker
zvab

2640
Berres, Thomas
Vergil und die Helenaszene, mit einem Exkurs zu den Halbversen
Heidelberg: Winter: 1992
booklooker
zvab

3848
Blümel, A.
Lüge des Sinon - Zum Anfang des 2.Buches der Aeneis des Vergil
in: AU XVIII 1,56
booklooker
zvab

3687
Bömer, F.
Rom und Troia
Baden-Baden 1951
booklooker
zvab

3649
Büchner, K.
P.Vergilius Maro. Der Dichter der Römer
Stuttgart, 3/1961 (SD aus der RE)
booklooker
zvab

3773
Duhn, M.v.
Gleichnisse in den ersten sechs Büchern von Vergils Aeneis
Diss.Hamburg 1952
booklooker
zvab

3726
Gall, D.
Ipsius umbra Creusae – Creusa und Helena
Mainz 1993
booklooker
zvab

3690
Kleinknecht, H.
Laokoon
in: Herm.79,1944, S.66ff. [in: Oppermann: Vergil WBG 1966 (WdF 19)]
booklooker
zvab

3538
Klingner, Friedrich
Virgil. Bucolica, Georgica, Aeneis
Zürich, Stuttgart (Artemis) 1967
booklooker
zvab

3727
Knox, B.M.W.
The serpent and the flame: The imagery of the second book of the Aeneid
in: AJPh 71, 1950, 379-400
booklooker
zvab

3819
Maurach, G.
Der vergilische und der vatikanische Laokoon
in: Gymn 99/1992
booklooker
zvab

3691
Merguet,H.
Lexicon zu Vergilius
Leipzig 1912; ND: Darmstadt 1961
booklooker
zvab

3693
Schauenburg, K.
Äneas und Rom
in: Gymn. 67,1960, 176ff.
booklooker
zvab

3851
Steinmeyer, H.
Laokoonszene in Vergils Aeneis (Verg.Aen.2,40-66; 2,199-233)
in: AU X 1,5
booklooker
zvab

3568
Vergil / Conington, Nettleship
Vergil (Publius Vergilius Maro): The Works of Virgil. With a Commentary by John Conington and Henry Nettleship. I-III.
London 3/1883-5/1898 (Ndr.: Hildesheim, Olms, 1963)
booklooker
zvab

3569
Vergil / Forbiger
P.Vergili Maronis opera. ad optimorum librorum fidem edidit perpetua et aliorum et sua adnotatione illustravit... Albertus Forbiger. Pars I: Bucolica et Georgica - ParsII: Aeneis I-VI Pars III: Aeneis VII-XII, carmina minora, dissertatio de Vergili vita et.. Indices.
Leipzig (Hinrichs) 4,1872-1875
booklooker
zvab

3570
Vergil / Heyne
P.Vergilii Maronis Opera, in tironum gratiam perpetua annotatione novis curis illustrata a Chr. Gottl. Heyne. Tomus I: P.Vergilii Maronis vita. Eclogen, Georgica, Aeneis I-IV. - Tomus II. Aeneis V-XII. Indices
Leipzig (Caspar Fritsch) 3,1800
booklooker
zvab

3537
Vergil / Osiander, Hertzberg
Die Gedichte des Publius Virgilius Maro:
  1. Die Idyllen und das Gedicht vom Landbau, übers. v. C.U.v.Osiander;
  2. Kleinere Gedichte, welche dem Virgil ugeschrieben werden, übers. v. W.Hertzberg;
  3. Die Aeneide, übers. v. W.Hertzberg
Stuttgart, Metzler, 1853
booklooker
zvab

3676
Weidner, A.
Commentar zu Vergil's AeneisBuch I und II.
Leipzig 1864
booklooker
zvab


[ Homepage | Hellas 2000 | Stilistik | Latein | Latein. Lektüre | Lateinisches Wörterbuch | Lateinischer Sprachkurs | Lateinische Grammatik | Lat.Textstellen | Römische Geschichte | Griechisch | Griech. Lektüre | Griechisches Wörterbuch | Griechischer Sprachkurs | Griechische Grammatik | Griech.Textstellen | Griechische Geschichte | LandkartenBeta-Converter | Varia | Mythologie | Bibliographie | Ethik | Literaturabfrage ]
Site-Suche:
Benutzerdefinierte Suche
bottom - /Lat/verg/VergAen6_703.php - Letzte Aktualisierung: 28.12.2020 - 21:08