|
ΚΡΕΩΝ |
CREON |
162 |
Ἄνδρες, τὰ μὲν δὴ πόλεος ἀσφαλῶς θεοὶ
πολλῷ σάλῳ σείσαντες ὤρθωσαν πάλιν·
ὑμᾶς δ' ἐγὼ πομποῖσιν ἐκ πάντων δίχα |
Viri, civitatem hanc,
quam multis quassarunt fluctibus,
iam in tuto dii erexerunt denuo:
vos autem per nuntios iussi seorsum ab omnibus |
165 |
ἔστειλ' ἱκέσθαι, τοῦτο μὲν τὰ Λαίου
σέβοντας εἰδὼς εὖ θρόνων ἀεὶ κράτη,
τοῦτ' αὖθις, ἡνίκ' Οἰδίπους ὤρθου πόλιν
κἀπεὶ διώλετ', ἀμφὶ τοὺς κείνων ἔτι
παῖδας μένοντας ἐμπέδοις φρονήμασιν. |
convenire, quia vos novi
cum Laii imperium
sedulo semper coluisse, tum regnante in urbe
a se servata Oedipo, illoque exstincto,
erga eorum gnatos, in eadem amplius
fide constanti animo permansisse. |
170 |
Ὅτ' οὖν ἐκεῖνοι πρὸς διπλῆς μοίρας
μίαν
καθ' ἡμέραν ὤλοντο παίσαντές τε καὶ
πληγέντες αὐτόχειρι σὺν μιάσματι,
ἐγὼ κράτη δὴ πάντα καὶ θρόνους ἔχω
γένους κατ' ἀγχιστεῖα τῶν ὀλωλότων. |
Quando igitur illi gemino
fato una die
periere, mutuis ictibus perempti
mutuae caedis nefario scelere,
ego iam imperium omne et solium obtineo,
ut qui defunctis cognatus sum proximus. |
175 |
Ἀμήχανον δὲ παντὸς
ἀνδρὸς ἐκμαθεῖν
ψυχήν τε καὶ φρόνημα καὶ γνώμην, πρὶν ἂν
ἀρχαῖς τε καὶ νόμοισιν ἐντριβὴς φανῇ.
Ἐμοὶ γὰρ ὅστις πᾶσαν εὐθύνων πόλιν
μὴ τῶν ἀρίστων ἅπτεται βουλευμάτων, |
Fieri autem non potest,
ut cuiusvis hominis noris animum
et mentem et consilia, antequam in administratione
rei publicae et legum exercitatum se exhibuerit.
Quicumque enim civitatem universam regens
non optimis adhaeret consiliis, |
180 |
ἀλλ' ἐκ φόβου
του γλῶσσαν ἐγκλῄσας ἔχει,
κάκιστος εἶναι νῦν τε καὶ πάλαι δοκεῖ·
καὶ μείζον' ὅστις ἀντὶ τῆς αὑτοῦ πάτρας
φίλον νομίζει, τοῦτον οὐδαμοῦ λέγω.
Ἐγὼ γάρ, ἴστω Ζεὺς ὁ πάνθ' ὁρῶν ἀεί, |
sed formidine aliqua
linguam comprimit,
is pessimus esse et nunc et olim mihi videtur:
et quicumque patria sua potiorem iudicat
amicum, illum nullo in loco pono.
Ego enim, testor Iovem omnia semper cernentem, |
185 |
οὔτ' ἂν σιωπήσαιμι τὴν ἄτην ὁρῶν
στείχουσαν ἀστοῖς ἀντὶ τῆς σωτηρίας,
οὔτ' ἂν φίλον ποτ' ἄνδρα δυσμενῆ χθονὸς
θείμην ἐμαυτῷ, τοῦτο γιγνώσκων ὅτι
ἥδ' ἐστὶν ἡ σῴζουσα καὶ ταύτης ἔπι |
silere nolim, damnum
si videam
ingruere civibus loco salutis,
nec umquam , si quis patriae hostis est,
eius viri amicitiam amplectar: quippe compertum est mihi,
hanc patriam esse, quae servat cives; quam si (navis instar) |
190 |
πλέοντες ὀρθῆς τοὺς
φίλους ποιούμεθα·
τοιοῖσδ' ἐγὼ νόμοισι τήνδ' αὔξω πόλιν.
Καὶ νῦν ἀδελφὰ τῶνδε κηρύξας ἔχω
ἀστοῖσι παίδων τῶν ἀπ' Οἰδίπου πέρι·
Ἐτεοκλέα μέν, ὃς πόλεως ὑπερμαχῶν |
rectam teneamus, amicos
comparamus nobis.
Talibus ergo placitis obsecutus hanc augebo urbem.
Nuncque horum affinia civibus edicere
iussi circa Oedipi filios.
Eteoclem quidem, qui pro hac urbe pugnando |
195 |
ὄλωλε τῆσδε, πάντ' ἀριστεύσας
δορί,
τάφῳ τε κρύψαι καὶ τὰ πάντ' ἀφαγνίσαι
ἃ τοῖς ἀρίστοις ἔρχεται κάτω νεκροῖς·
τὸν δ' αὖ ξύναιμον τοῦδε, Πολυνείκην λέγω,
ὃς γῆν πατρῴαν καὶ θεοὺς τοὺς ἐγγενεῖς |
re fortissime gesta,
periit, ut condant sepulcro
omnibusque condecorent inferiis,
quae strenuorum virorum Manibus demittuntur;
illius autem fratrem, Polynicem dico,
qui urbem patriam et deos patrios |
200 |
φυγὰς κατελθὼν ἠθέλησε μὲν πυρὶ
πρῆσαι κατάκρας, ἠθέλησε δ' αἵματος
κοινοῦ πάσασθαι, τοὺς δὲ δουλώσας ἄγειν,
τοῦτον πόλει τῇδ' ἐκκεκήρυκται τάφῳ
μήτε κτερίζειν μήτε κωκῦσαί τινα, |
ab exsilio redux flammis
abolere voluit,
voluitque sanguinem haurire cognatum,
hosque cives in servitutem abducere,
hunc interdictum est ne quis tumulo
mandet, neque defleat, |
205 |
ἐᾶν δ' ἄθαπτον καὶ πρὸς οἰωνῶν
δέμας
καὶ πρὸς κυνῶν ἐδεστὸν αἰκισθέν τ' ἰδεῖν.
Τοιόνδ' ἐμὸν φρόνημα, κοὔποτ' ἔκ γ' ἐμοῦ
τιμὴν προέξους' οἱ κακοὶ τῶν ἐνδίκων.
Ἀλλ' ὅστις εὔνους τῇδε τῇ πόλει, θανὼν |
sed sinant insepultum
et corpore ab alitibus
canibusque laniato turpatum.
Haec est mea sententia; nec a me umquam
honorem consequentur improbi, qui iustis competit:
sed quicumque benevolus huic urbi est, mortuus |
210 |
καὶ ζῶν ὁμοίως ἐξ ἐμοῦ τιμήσεται.
ΧΟ. Σοὶ ταῦτ' ἀρέσκει, παῖ Μενοικέως, [παθεῖν],
τὸν τῇδε δύσνουν καὶ τὸν εὐμενῆ πόλει·
νόμῳ δὲ χρῆσθαι παντί πού γ' ἔνεστί σοι
καὶ τῶν θανόντων χὠπόσοι ζῶμεν πέρι. |
et vivus pariter a me
honorabitur.
CH. Haec tibi placent, Menoecei gnate
Creon,
circa civitatis huius hostem , et circa amicum:
lege vero uti qualibet penes te est
in mortuos et in viventes, quotquot sumus. |
215 |
ΚΡ. Ὡς
ἂν σκοποὶ νῦν ἦτε τῶν εἰρημένων -
ΧΟ. Νεωτέρῳ τῳ τοῦτο βαστάζειν πρόθες.
ΚΡ. Ἀλλ' εἴς' ἑτοῖμοι τοῦ νεκροῦ γ' ἐπίσκοποι.
ΧΟ. Τί δῆτ' ἂν ἄλλο τοῦτ' ἐπεντέλλοις ἔτι;
ΚΡ. Τὸ μὴ 'πιχωρεῖν τοῖς ἀπιστοῦσιν τάδε. |
CR. Quomodo igitur
attendatis, ut edictum observetur?
CH. Iuniori alicui
hoc munus manda!
CR. Sed iam constituti sunt cadveris
custodes.
CH. Quid igitur aliud praeter hoc iubeas?
CR. Ne permittatis, si qui minus obtemperent! |
220 |
ΧΟ. Οὐκ ἔστιν οὕτω μῶρος ὃς
θανεῖν ἐρᾷ.
ΚΡ. Καὶ μὴν ὁ μισθός γ' οὗτος· ἀλλ' ὑπ' ἐλπίδων
ἄνδρας τὸ κέρδος πολλάκις διώλεσεν. |
CH. Nemo est amens
adeo, ut mori cupiat.
CR. Est sane proposita haec merces:
sed homines
saepe lucri spes perdidit. |
|
ΦΥΛΑΞ |
CUSTOS |
|
Ἄναξ, ἐρῶ μὲν οὐχ ὅπως
τάχους ὕπο
δύσπνους ἱκάνω κοῦφον ἐξάρας πόδα. |
Haud equidem, o rex,
dixero anhelantem me esse,
quod citato gressu celeriterque venerim: |
225 |
Πολλὰς γὰρ ἔσχον φροντίδων
ἐπιστάσεις,
ὁδοῖς κυκλῶν ἐμαυτὸν εἰς ἀναστροφήν·
ψυχὴ γὰρ ηὔδα πολλά μοι μυθουμένη·
"Τάλας, τί χωρεῖς, οἷ
μολὼν δώσεις δίκην;
τλήμων, μενεῖς αὖ; κεἰ τάδ' εἴσεται Κρέων |
multas enim expertus
sum in deliberando moras,
in via subinde me ipsum circumagens, ut referrem pedem.
Multa enim secum confabulabatur animus:
"Miser, cur
tendis eo, ubi poenas dabis,simulac veneris?
at enim resistes, miser? et hoc ex quopiam alio |
230 |
ἄλλου παρ' ἀνδρός, πῶς
σὺ δῆτ' οὐκ ἀλγυνῇ;"
Τοιαῦθ' ἑλίσσων ἤνυτον σχολῇ ταχύς,
χοὔτως ὁδὸς βραχεῖα γίγνεται μακρά.
Τέλος γε μέντοι δεῦρ' ἐνίκησεν μολεῖν
σοί, κεἰ τὸ μηδὲν ἐξερῶ, - φράσω δ' ὅμως. |
resciverit Creon? qui
sodes, malum effugies?"
Talia volutans animo iter confeci cum tarditate celer,
sicque longa fit brevis via.
Postremo vicit, ut huc irem ad te;
et quamvis rem nihili sim prolaturus, eloquar tamen; |
235 |
Τῆς ἐλπίδος γὰρ
ἔρχομαι δεδραγμένος,
τὸ μὴ παθεῖν ἂν ἄλλο πλὴν τὸ μόρσιμον.
ΚΡ. Τί δ' ἐστὶν,
ἀνθ' οὗ τήνδ' ἔχεις ἀθυμίαν;
ΦΥ. Φράσαι θέλω σοι πρῶτα
τἀμαυτοῦ· τὸ γὰρ
πρᾶγμ' οὔτ' ἔδρασ' οὔτ' εἶδον, ὅστις ἦν ὁ δρῶν, |
hac enim spe venio munitus,
nihil me aliud passurum esse, nisi quod fatale sit.
CR.
Quidnam est, cur animo ita es anxio?
CU. Primum tibi
declarare volo, quae ad me attinent:
neque enim ipse facti auctor sum, nec adeo, qui fecerit, vidi: |
240 |
οὐδ' ἂν δικαίως ἐς κακὸν πέσοιμί
τι.
ΚΡ. Εὖ γε στοχάζῃ κἀποφράγνυσαι κύκλῳ
τὸ πρᾶγμα· δηλοῖς δ' ὥς τι σημαίνων νέον.
ΦΥ. Τὰ δεινὰ γάρ τοι προστίθης' ὄκνον πολύν.
ΚΡ. Οὔκουν
ἐρεῖς ποτ', εἶτ' ἀπαλλαχθεὶς ἄπει; |
proinde indignus sum,
qui in malum quodpiam incidam.
CR. Caute sane rem
circumspicis et munis undique:
videris autem aliquid indicaturus grave.
CU. Periculosa
enim metum afferunt plurimum.
CR. Nonne dices tandem,
perfunctusque abibis? |
245 |
ΦΥ. Καὶ δὴ λέγω σοι·
τὸν νεκρόν τις ἀρτίως
θάψας βέβηκε κἀπὶ χρωτὶ διψίαν
κόνιν παλύνας κἀφαγιστεύσας ἃ χρή.
ΚΡ. Τί φῄς;
τίς ἀνδρῶν ἦν ὁ τολμήσας τάδε;
ΦΥ. Οὐκ οἶδ'· ἐκεῖ
γὰρ οὔτε του γενῇδος ἦν |
CU. Atqui tibi
dico: mortuum aliquis modo
sepelivit abiitque, postquam cadaveri aridum
iniecit pulverem, inferiasque pro more fecit.
CR. Quid
ais? Quis homo ausus est haec facere?
CU. Nescio: ibi
enim neque securi quid erat caesum |
250 |
πλῆγμ', οὐ δικέλλης ἐκβολή·
στύφλος δὲ γῆ
καὶ χέρσος, ἀρρὼξ οὐδ' ἐπημαξευμένη
τροχοῖσιν, ἀλλ' ἄσημος οὑργάτης τις ἦν.
Ὅπως δ' ὁ πρῶτος ἡμὶν ἡμεροσκόπος
δείκνυσι, πᾶσι θαῦμα δυσχερὲς παρῆν· |
neque ligone effossum;
dura sed tellus
et aspera, infracta nec plaustri sulcata
rotis, sed facti auctor aliquis obscurus erat.
Ubi vero nobis rem ostendit primus diurnus speculator,
omnibus triste miraculum visum est. |
255 |
ὁ μὲν γὰρ ἠφάνιστο, τυμβήρης μὲν οὔ,
λεπτὴ δ' ἄγος φεύγοντος ὣς ἐπῆν κόνις.
Σημεῖα δ' οὔτε θηρὸς οὔτε του κυνῶν
ἐλθόντος, οὐ σπάσαντος, ἐξεφαίνετο.
Λόγοι δ' ἐν ἀλλήλοισιν ἐρρόθουν κακοί, |
Ille enim non conspiciebatur;
nec tamen tumulo conditus erat: sed tenuis superiniectus erat pulvis,
ut ab aliquo piaculum fugiente: signa vero neque ferae neque canis
cuiusquam apparebant, qui venisset et traxisset cadaver.
Tum acerba dicta inter nos iactari coeperunt |
260 |
φύλαξ ἐλέγχων φύλακα,
κἂν ἐγίγνετο
πληγὴ τελευτῶς', οὐδ' ὁ κωλύσων παρῆν.
Εἷς γάρ τις ἦν ἕκαστος οὑξειργασμένος,
κοὐδεὶς ἐναργής, ἀλλ' ἔφευγε μὴ εἰδέναι.
Ἦμεν δ' ἑτοῖμοι καὶ μύδρους αἴρειν χεροῖν, |
custode cistodem arguente;
et res tandem ad verbera venisset: nemo enim erat, qui coerceret.
Quippe unusquisque aliis erat facinoris auctor, nec tamen quisquam
manifestus erat: sed quivis a se crimen amioliebatur.
Parati quoque eramus candens ferrum manibus tollere, |
265 |
καὶ πῦρ διέρπειν, καὶ θεοὺς ὁρκωμοτεῖν
τὸ μήτε δρᾶσαι μήτε τῳ ξυνειδέναι
τὸ πρᾶγμα βουλεύσαντι μήτ' εἰργασμένῳ.
Τέλος δ' ὅτ' οὐδὲν ἦν ἐρευνῶσιν πλέον,
λέγει τις εἷς, ὃς πάντας ἐς πέδον κάρα |
perque flammas transire
et deos adiurare
nos neque fecisse necque cuiquam esse conscios,
qui facinus vel meditatus fuerit vel patraverit.
Denique, cum scrutando nihil proficeremus,
fari infit unus nostrum, qui fecit, metu ad solum omnes |
270 |
νεῦσαι φόβῳ προὔτρεψεν· οὐ γὰρ
εἴχομεν
οὔτ' ἀντιφωνεῖν οὔθ' ὅπως δρῶντες καλῶς
πράξαιμεν. Ἧν δ' ὁ μῦθος ὡς ἀνοιστέον
σοὶ τοὔργον εἴη τοῦτο κοὐχὶ κρυπτέον.
Καὶ ταῦτ' ἐνίκα, κἀμὲ τὸν δυσδαίμονα |
capita demiserimus: nec
enim poteramus
contradicere, nec aliud quid excogitare, quo facto res prospere nobis
cederet: sermo autem hic erat:
rem tibi esse nuntiandam neque celandam.
Atque haec vicit sententia, ac me infelicem |
275 |
πάλος καθαιρεῖ τοῦτο τἀγαθὸν λαβεῖν.
Πάρειμι δ' ἄκων οὐχ ἑκοῦσιν, οἶδ' ὅτι·
στέργει γὰρ οὐδεὶς ἄγγελον κακῶν ἐπῶν.
ΧΟ. Ἄναξ, ἐμοί τοι μή τι καὶ θεήλατον
τοὔργον τόδ' ἡ ξύννοια βουλεύει πάλαι. |
sors damnat, hoc commodum
qui auferam.
Adsum autem invitus apud invitos, scio.
Diligit enim nemo malae rei nuntium.
CH. Dudum sane,
o rex, mente mecum reputo,
anne divinitus haec res contigerit. |
280 |
ΚΡ. Παῦσαι, πρὶν
ὀργῆς κἀμὲ μεστῶσαι λέγων,
μὴ 'φευρεθῇς ἄνους τε καὶ γέρων ἅμα.
Λέγεις γὰρ οὐκ ἀνεκτά, δαίμονας λέγων
πρόνοιαν ἴσχειν τοῦδε τοῦ νεκροῦ πέρι.
Πότερον ὑπερτιμῶντες ὡς εὐεργέτην |
CR. Desine, priusquam
tua loquela etiam me in iram
concites, ne insipiens simul et senex deprehenderis.
Dicis enim non toleranda, cum deos dicis
huius mortui curam gerere.
An insigni dignati honore ut bene meritum |
285 |
ἔκρυπτον αὐτόν, ὅστις ἀμφικίονας
ναοὺς πυρώσων ἦλθε κἀναθήματα
καὶ γῆν ἐκείνων καὶ νόμους διασκεδῶν;
ἢ τοὺς κακοὺς τιμῶντας εἰσορᾷς θεούς;
Οὐκ ἔστιν· ἀλλὰ ταῦτα καὶ πάλαι πόλεως |
sepultura eum affecerunt?
ille, qui fulta columnis
templa cum donariis crematurus venit,
terramque eorum et cultum disiecturus?
Num deos vides honore malos prosequi?
Non est. Sed et haec aegre ferentes cives |
290 |
ἄνδρες μόλις φέροντες ἐρρόθουν
ἐμοί,
κρυφῇ κάρα σείοντες, οὐδ' ὑπὸ ζυγῷ
λόφον δικαίως εἶχον, ὡς στέργειν ἐμέ.
Ἐκ τῶνδε τούτους ἐξεπίσταμαι καλῶς
παρηγμένους μισθοῖσιν εἰργάσθαι τάδε. |
dudum obmurmurabant mihi,
clam capita quassantes; neque sub iugo cervicem,
ut decet, habebant, ut imperio meo acquiescerent.
Ab illis hos probe scio
mercede inductos haec perpetrasse. |
295 |
Οὐδὲν γὰρ ἀνθρώποισιν
οἷον ἄργυρος
κακὸν νόμισμ' ἔβλαστε· τοῦτο καὶ πόλεις
πορθεῖ, τόδ' ἄνδρας ἐξανίστησιν δόμων,
τόδ' ἐκδιδάσκει καὶ παραλλάσσει φρένας
χρηστὰς πρὸς αἰσχρὰ πράγμαθ' ἵστασθαι βροτῶν |
Nullum enim hominibus
damnosius argento
ortum est institutum; hoc et urbes
devastat, hoc viros submovet domibus,
hoc edocet et bonas pervertit mentes
hominum, ut turpia facta se applicent |
300 |
πανουργίας δ' ἔδειξεν ἀνθρώποις
ἔχειν
καὶ παντὸς ἔργου δυσσέβειαν εἰδέναι.
Ὅσοι δὲ μισθαρνοῦντες ἤνυσαν τάδε,
χρόνῳ ποτ' ἐξέπραξαν ὡς δοῦναι δίκην.
Ἀλλ', εἴπερ ἴσχει Ζεὺς ἔτ' ἐξ ἐμοῦ σέβας, |
dolosque monstravit hominibus
parare
et quovis impio facinore callere.
At qui mercede accepta haec perpetrarunt,
hoc adepti sunt, ut aliquando daturi sint poenas.
Verum si quid apud me valet Iovis reverentia, |
305 |
εὖ τοῦτ' ἐπίστασ', ὅρκιος
δέ σοι λέγω,
εἰ μὴ τὸν αὐτόχειρα τοῦδε τοῦ τάφου
εὑρόντες ἐκφανεῖτ' ἐς ὀφθαλμοὺς ἐμούς,
οὐχ ὑμὶν ῞Αιδης μοῦνος ἀρκέσει, πρὶν ἂν
ζῶντες κρεμαστοὶ τήνδε δηλώσηθ' ὕβριν, |
pro certo hoc scias,
iuratus autem tibi dico,
nisi ipsum auctorem huius sepulturae
inventum produxeritis in conspectum meum,
non sola morte defungemini, antequam
vivi pendentes hanc indicaveritis iniuriam, |
310 |
ἵν' εἰδότες τὸ κέρδος, ἔνθεν οἰστέον
τὸ λοιπὸν ἁρπάζητε καὶ μάθηθ' ὅτι
οὐκ ἐξ ἅπαντος δεῖ τὸ κερδαίνειν φιλεῖν.
Ἐκ τῶν γὰρ αἰσχρῶν λημμάτων τοὺς πλείονας
ἀτωμένους ἴδοις ἂν ἢ σεσωσμένους. |
ut edocti, lucrum unde
petendum,
in posterum inde rapiatis et discatis
non qualibet ex re quaestum esse parandum.
Namque ex turpibus lucris plures malos
mactatos videas, quam servatos. |
315 |
ΦΥ. Εἰπεῖν δὲ δώσεις,
ἢ στραφεὶς οὕτως ἴω;
ΚΡ. Οὐκ οἶσθα καὶ νῦν ὡς ἀνιαρῶς λέγεις;
ΦΥ. Ἐν τοῖσιν ὠσὶν ἢ 'πὶ τῇ ψυχῇ δάκνῃ;
ΚΡ. Τί δὲ ῥυθμίζεις τὴν ἐμὴν λύπην ὅπου;
ΦΥ. Ὁ δρῶν σ' ἀνιᾷ τὰς φρένας, τὰ δ' ὦτ' ἐγώ. |
CU. Loquine mihi
dabis, an conversus sic hinc abibo?
CR. Nescisne vel
nunc quam moleste loquaris?
CU. Auribusne an animo morderis?
CR. Quid vero exploras, meus ubi situs sit dolor?
CU.
Facinoris auctor animum tibi contristat, aures ego. |
320 |
ΚΡ. Οἴμ', ὡς λάλημα δῆλον
ἐκπεφυκὸς εἶ.
ΦΥ. Οὔκουν τό γ' ἔργον τοῦτο ποιήσας ποτέ.
ΚΡ. Καὶ ταῦτ' ἐπ' ἀργύρῳ γε τὴν ψυχὴν προδούς.
ΦΥ. Φεῦ· ἦ δεινόν, ᾧ δοκεῖ γε καὶ ψευδῆ δοκεῖν.
ΚΡ. Κόμψευέ νυν τὴν δόξαν· εἰ δὲ ταῦτα μὴ |
CR. Vah! quam
manifeste veterator natus es!
CU. Certe non, qui hoc
perpetraverim facinus.
CR. Utique argenti cupidine vitam
proiecisti.
CU. Vah! vere malum est, si quis falsa constituere
constituit.
CR. De constitutis argutare quantumvis: sed
nisi |
325 |
φανεῖτέ μοι τοὺς δρῶντας, ἐξερεῖθ'
ὅτι
τὰ δειλὰ κέρδη πημονὰς ἐργάζεται.
ΦΥ. Ἀλλ' εὑρεθείη μὲν μάλιστ'· ἐὰν δέ τοι
ληφθῇ τε καὶ μή, τοῦτο γὰρ τύχη κρινεῖ,
οὐκ ἔσθ' ὅπως ὄψει σὺ δεῦρ' ἐλθόντα με. |
monstrabitis, haec qui
fecerint, experti fatebimini
malis ex lucris damna gigni.
CU. maxime sane velim inveniantur:
attamen deprehensus
fuerit necne, hoc enim fortuna diiudicabit,
non est, ut videas tu me huc reversum. |
330 |
Καὶ νῦν γὰρ ἐκτὸς
ἐλπίδος γνώμης τ' ἐμῆς
σωθεὶς ὀφείλω τοῖς θεοῖς πολλὴν χάριν. |
Etenim nunc praeter spem
opinionemque meam
servatus multas debeo diis gratias. |
|
|
|