8. Delphin und Arion (2,83-118) | ||
quod mare non novit,
quae nescit Ariona tellus?
carmine currentes ille tenebat aquas.
|
Gibt es ein Meer und
ein Land, das nicht von dem Sänger Arion
Hätte gehört? Mit dem Lied stemmt' er den
strömenden Fluss;
|
|
saepe sequens agnam
lupus est a voce retentus,
saepe avidum fugiens restitit agna lupum;
saepe canes leporesque umbra iacuere sub una,
et stetit in saxo proxima cerva leae,
et sine lite loquax cum Palladis alite cornix |
Oft, von der Stimme gebannt,
ließ ab von der Jagd auf das Lämmlein
Lauschend der Wolf, und das Lamm hemmte den
fliehenden Fuß;
Oft mit dem Spürhund ruht' in demselbigen Schatten das Häslein,
Oft auf demselbigen Fels neben der Löwin der
Hirsch.
Auch saß sonder Gezänk bei der Pallas Vogel die Krähe; |
|
sedit, et accipitri iuncta columba fuit.
Cynthia saepe tuis fertur, vocalis Arion,
tamquam fraternis obstipuisse modis.
nomen Arionium Siculas impleverat urbes
captaque erat lyricis Ausonis ora sonis;
|
Furchtlos Falken sogar schmiegte die Taube
sich an.
Lauschte doch Cynthia selbst, o Arion, Meister der Töne,
Dir, für des Bruders Gesang haltend die Weise
des Lieds.
Laut von Arions Ruhm schon hallten der Sikuler Städte;
Zaubergefesselt dem Lied horchte der Ausoner
Strand.
|
|
inde domum repetens
puppem conscendit Arion,
atque ita quaesitas arte ferebat opes.
forsitan, infelix, ventos undasque timebas:
at tibi nave tua tutius aequor erat.
namque gubernator destricto constitit ense |
Heimwärts zieht ihn das
Herz, und es stehet Arion im Schiffe,
Um sich die Gaben gehäuft, welche die Kunst
ihm erwarb.
Fürchtetest, Unglücksmann, du die Winde vielleicht und die Wogen?
Schutz vor dem eigenen Schiff bot dir das
wogende Meer.
Drohend die Waffe gezückt, stand vor dir der Lenker des Fahrzeugs, |
|
ceteraque armata conscia turba manu.
quid tibi cum gladio? dubiam rege, navita, puppem:
non haec sunt digitis arma tenenda tuis.
ille, metu pavidus, 'mortem non deprecor' inquit,
'sed liceat sumpta pauca referre lyra.'
|
Drohend mit klirrendem Schwert stand die verschworene
Schar.
Du, was soll dir das Schwert? Du, Fährmann, lenkte die Barke;
Denn nicht dies ist die Wehr, welche den Händen
geziemt.
Furchtlos redete jener: "Ich fleh' euch nicht um das Leben:
Nur auf der Zither vergönnt wenige Töne mir
noch!"
|
|
dant veniam ridentque
moram: capit ille coronam,
quae possit crines, Phoebe, decere tuos;
induerat Tyrio bis tinctam murice pallam:
reddidit icta suos pollice chorda sonos,
flebilibus numeris veluti canentia dura |
Lachend der Frist willfahren
Sie ihm. Da ergreift er den Lorbeer,
Der für des Phöbus Haupt selber ein würdiger
Schmuck.
Strahlend von tyrischem Purpur bereits umgab ihn der Mantel,
Zitternden Saiten entlockt, strömen die Klänge
dahin,
Wie, wenn schwer vom befiederten Pfeil an den Schläfen getroffen, |
|
traiectus penna tempora cantat olor.
protinus in medias ornatus desilit undas;
spargitur impulsa caerula puppis aqua.
inde (fide maius) tergo delphina recurvo
se memorant oneri subposuisse novo
|
Jammernden Lautes der Schwan singet den Sterbegesang.
Rasch in der Wogen Gebraus dann stürzt er im vollen Ornate;
Über ihm spritzet der Gischt auf an das bläuliche
Schiff.
Da - kaum glaublich fürwahr - bot dar den gebogenen Rücken
(Neu war wahrlich die Last), geht die Sag',
ein Delphin.
|
|
ille, sedens citharamque
tenens, pretiumque vehendi
cantat et aequoreas carmine mulcet aquas.
di pia facta vident: astris delphina recepit
Iuppiter et stellas iussit habere novem.
|
Sicher getragen von ihm,
hält jener die Zither und singet
Dank dem Erretter, und still lauscht das besänftigte
Meer.
Frommes Beginnen erschauen die Götter: Sie hoben zum Himmel
Auf den Delphi und die neun Sterne verliehen
sie ihm.
|