Neulateinische Texte

Observator quoque parum diligens te paene infinite animalia amare: Amas non aliter ululam ululantem ac hyaenum ridentem, corvum crocinentem ac megapteram novoangliae canentem, lumbricum lubricum ac aprum saetosum, ranam coaxantem ac tritonem mutuum.
Paulo magis quam feras pecudes tuas domesticas amas, quibus non modo pabulum et tutelam das, sed quas concreaturas tractas. Itaque te iure nominari potes vel "qui cum ove saltat" vel
"qui asino insusurrat" vel "qui gallinas intellegit,sed maxime "apium magister" in te convenit.
Nonnullae quidem ferae aliter ac tu de amore animantium sentiunt, cum pecudes tuas ita amant, ut eas potissimum comedere velint.
Ita sorices lepidi et alio tempore utilissimi apes tuas libentissime cibum hibernum edunt. Item
vulpes et aves rapaces – naturales ferarum debilium aegrotarumque medici fame vaxatae im-petum in volatile domesticum praedam facilem putantes faciunt.
Tum fierio potest, ut limen quoque tuae tolerationis transeatur et illae in flagranti deprehen-sae a Museo Koenig effertae in clave biologice "superstites" sint: ad discipularum dicipulo-rumque commodum atque utilitatem: "Alterius gaudium, alterius dolor"

Hic nos miramur talem naturae amantem, qui manibus suis quam instrumentis electricis labo-rare, qui sacco dormitorio sub divo quam in lecto deversorii pernoctare, qui pedibus per Saha-ram migrare quam eam in interrete Google Earth auxiliante spectare malit, eum hominem, dico, simultate quadam cum technica miramur?
Eo magis primo adspectu eius amoremn immo vero animi ardorem autobirotae miramur. Cum te, bone D., ante viginti annos primum cum autobirota tua -a pedibus usque ad verticem veste autobirotaria velatum- diluculo in area stativa ante disciplinam incipiendam conspexi, vix perspicere potui, ubi tu finem haberes et birota initium caperet, " velut si pars tui esset."
Tum mihi in mentem cecidit, quod nuper in "libro cultuali" Roberti M. Pirsig "Zen et ars
birotae curandae" legeram: "Birota, cui operam das, tu ipse es. Machina, quae "illic foris" esse et persona, quae "hic intra" esse videtur, re vera duae res non sunt."
Graeci veteres dixissent: Ut olim Pallas Athena cum plena armatura ex capite patris Iovis prosiluit, ita tu una cum autobirota plena armatura in lucem mundi natus esse videris.

In Germania discipuli ad scholam eunt, quam si ad medicum dentarium ire deberent.Hic magistri inimici sunt, et discendi cupidi habentur homines, quos honor vexat.." (R. Kahl)
Ni mirum! Nam studia PISANA ad lucem protulerunt in Germania hodie quoque praecipue eam rationem discendi paulum efficacem adhiberi, quem paedagogi "disciplinam frontalem"
vel "rationem interrogantem explicantemque", critici autem iocose "rationem leporis pascha-lis" nominant: Magister scientias suas occultat, quae discipulis ad quaestiones ("didacticas"!)
magistri repondentibus reperiendae sunt. Ei discipuli, qui, quae magister significaverit, perspiciunt, bene proficiunt, reliqui intereunt.
Quicumque te medium in discipulis laetis semel vidit, id in te haudquaquam congruentem esse cognovit. Discipuli tui de discendo anxii non sunt. Non modo libenter diciplinam re-gularem frequentant, sed etiam sua sponte in circulis cooperatoribus, proiectionibus et sollemnibus extra diciplinam regularem versantur.
Nam te auctore unusquisque discipulus diciplina biologica pro ingenio suo non modo scien-tiam a sensibus sevocatum de bestiis plantisque pariebat, sed etiam ad usum transferebat. Ita in horto scholari arbores pomiferas plantavit, fossam lumbricorum effodi lacumque amphi-biorum condidit. Nonnulli discipuli insuper vere apiarii facti sunt, qui et favos fabricaverunt et mel de favis exprsserunt et producta apium (mel, cereos, propolim) vendiderunt: Non scho-lae, sed (etiam) vitae discebant.
Fieri non poterat, quin huic sententiae obtemperans cum custodibus "sanctae" rationis scholarum qui ante PISAM scholas Germanicas optimas totius orbis terraum putantes ab tua "paedagogia iocosa" valde abhorrerent, non raro confligeres.
Nihilominus putavisti: "Equus me calcat", cum isti post viginti annos "subito" te docuerunt apes, cum discipulis periculo magno essent, a praedio scholari removendi esse.Equus albus, ut ita dicam, officinalis incaute hinnivit, scilicet nesciens, quanti peccati apud "iudicium novis-simum (Pisanum") rationem redditurum esset.
Utique apes, quae discipulis maximum gaudium atque scholae summam laudem paraverunt, scholam reliquerunt et in prato Rhenano – nimirum! - libentissime accepti sunt. Tu autem, bone D., non primum deliberabas: "Quid contra insaniam cottidianam faciam?"
"Ego quidem aliqando abero"
Bene accidit, ut tum exemplo Americano "annus sabbaticus" magistrorum introduceretur.Ali-quamdiu meditatus novo asino nomine "Pero" empto peregrinationem sacram ad illum San-tiago de Compostela facere constituisti.
Non minus qudem quam decem miliones periegetes atque (120 000) peregrinantes eo quot-annis veniunt - illi scilicet autocineto aut alio vehiculo automatario, hi plerumque pe-dibus, nonnulli equo vel birota, pauci etiam sella rotali. Sed qui umquam tandem praeter te cum asi-no LX chiligrammis sarcinis onerato iter trium milium chiliometrorum emessus eo advenit?
Adhuc admiror, quomodo nivem altam in Pyrenaeis, pluviam perpetuam in Hispania, reditum ineffabilem aliosque labores absolveris, ut tum quasi "novus homo" plane "relaxatus" reliquos annos muneris perficeres.

"Per funem incedebam…"

Nos quidem, qui te tam diu in fune incedere vidimus, hodie laetamur et allevati sumus, quod ultime de eo fune "paedagogico" descendisti, in quo nos magistrae magistrique inter scholam vitamque, officium voluntatemque, discipulos infantesque, parentes directoremque vel direc-tricem haesitantes totum tempus muneris usque ad dimissionem incedimus.
Nos tibi optamus, ut in posterum quoque in via solida ab ipsius tua sententia numquam dis-cedas:: "Sum(m), ergo bi(e)n."