Nos personalia non concoquimus. Nostri consocii (Google, Affilinet) suas vias sequuntur: Google, ut intentionaliter te proprium compellet, modo ac ratione conquirit, quae sint tibi cordi. Uterque consocius crustulis memorialibus utitur. Concedis, si legere pergis.
Ad vesperum quendam mensis lunii non procul stabam a stagno horti.Omnia circum me quieta erant — exceptis apodibus in aere alto clamantibus. Subito autem excitatus sum: Aliquid leni strepitu in aquam incidit: sernel, bis ter… Quidnam esse poterat? Liberine vicini, qui in crepidine viaria ludere solebant, lapillos, uti me ludificarentur, iecerant, an bombi volatu fatigati deciderant, an aves praetervolantos excrementum ediderant? Cum neque infantes prope hortum neque bombos in aqua neque aves in caelo animad-vertissem, ad marginem lacus me contuli, ut causam cognoscerem. Illo ipso tempore quartum aliquid me spectante in aquam volavit atque statim natere coepit. Bestiola, quae tum demum mihi in conspectum cecidit, non quidem magnitudine (cum quindecim tantum millimetra longa esset) vel pulchritudine (cum vix a regione finitima differret), sed tamen ratione procedendi praeter ceteros excellebat. Cum pisces, ranae ceteraque aquatila pronum natant, ea supinum procedit. Quamobrem "notonecta" nominatur; "noton" enim Graece "tergum", "netos" "natans" significat. De notonectis primus, credo, recentis aetatis auctorum Guilelmus Rondelitus (1507 — 1566), vir et medicinae et piscium peritissmus, cuius in honorem familia quaedam piscium "rondoletidae" vocatur, disseruit.In "libris de piscibus marinis" haec fere scriptum legimus: "Aestate saepe parvas muscas in summa aqua videmus, quibus pro corporis magnitudine maximi oculi sunt, tergum curvatum,venter planus, sex pedes, quorum extremum par maximum est, ut corpus in aqua propulsetur. In natando ambas alas expandunt. Ut in aere volare, ita in aqua natare possunt. Natant ventre sursum verso, volant deorsum idque vicissim. Venter atris et vi ridibus lineis ornatus est." Descriptione Linnaea notonecta in hydrocorisis numeratur. Hae in aqua vivunt, cum geocorisae in terra aut in superficie aquae velut gerris lacustris inveniantur. Raro accidit, ut notonectas per aerem volantes, persaepe, ut per aquam natantes observare possimus. Sole enim lucente plerumque sub superficie aquae "stant"- ut ita dicam, interdum sursum veniunt, ut spiritum ad spirandum hauriant, quem sub alis secum portant. Quotienscumque aqua movetur, eae quoque moventur. Tum truncum pedibus posterioribus tamquam aviculam scalmis celeriter appropinquant. Parvum insectum in lacum lapsum statim, maius aquis haustum corripit ictuque rostri veneniferi sopit et paulo post in profundum trahit, ut eius sanguinem exsugat. Ita notonectae "custodes publicos” aquae se praestant.Venenositas , qua maiores quoque bestiae velut pisculi necantur, non tanta est, ut homines in periculum ducantur. Nihilominus cave istas "apes aquarias” reprehendas, quorum ictus pleni doloris sunt.
Diligenter observantes non fugit notonectas pari quidem specie sed dispari magnitudine simul apparere, alias vix duo, alias quindecim millimetra longas. Neque parvae diversi, sed eiusdem generis ac magnae sunt, haec quidem adultae, illae paulo ante ex ovibus exclusae. Vulgo ex insectorum ovis larvae prorepunt, quae in nymphas vertuntur; ex eis autem notonectarum in caulibus plantarum aquariarum depositis post duos menses staim insecta fere perfecta excluduntur, quibus nihil nisi alae desunt.tis. Adolescentibus pelle non semel exuto alae accedunt..Multa memorabilia de notonectis scribere possum. Mihi satls esset demonstravisse, quantopere operae pretium sit, animalia quoque exigua indecora observare, , quippe cum creaturae Dei mirabillimae participia sint.