Nos personalia non concoquimus. Nostri consocii (Google, Affilinet) suas vias sequuntur: Google, ut intentionaliter te proprium compellet, modo ac ratione conquirit, quae sint tibi cordi. Uterque consocius crustulis memorialibus utitur. Concedis, si legere pergis. |
1035 | Κλ. | εἴσω κομίζου καὶ σύ, Κασσάνδραν
λέγω· ἐπεί σ’ ἔθηκε Ζεὺς ἀμηνίτως δόμοις κοινωνὸν εἶναι χερνίβων, πολλῶν μέτα δούλων σταθεῖσαν κτησίου βωμοῦ πέλας, ἔκβαιν' ἀπήνης τῆσδε, μηδ' ὑπερφρόνει. |
|
1040 | καὶ παῖδα γάρ τοι φασὶν Ἀλκμήνης
ποτε πραθέντα τλῆναι, † δουλίας μάζης βίᾳ. εἰ δ' οὖν ἀνάγκη τῆσδ' ἐπιρρέποι τύχης, ἀρχαιοπλούτων δεσποτῶν πολλὴ χάρις. οἳ δ' οὔποτ' ἐλπίσαντες ἤμησαν καλῶς, |
||
1045 | Χο. |
ὠμοί τε δούλοις πάντα καὶ πέρα
σταθμῶν. ἔχεις παρ' ἡμῶν οἷάπερ νομίζεται. σοί τοι λέγουσα παύεται σαφῆ λόγον. ἐντὸς δ' ἁλοῦσα μορσίμων ἀγρευμάτων πείθοι' ἄν, εἰ πείθοι'· ἀπειθοίης δ' ἴσως. |
|
1050 | Κλ. Χο. |
ἀλλ' εἴπερ ἐστὶ μὴ χελιδόνος
δίκην ἀγνῶτα φωνὴν βάρβαρον κεκτημένη, ἔσω φρενῶν λέγουσα πείθω νιν λόγῳ. ἕπου. τὰ λῷστα τῶν παρεστώτων λέγει. πείθου λιποῦσα τόνδ' ἁμαξήρη θρόνον. |
|
1055 | Κλ. | οὔτοι θυραίᾳ τῇδ' ἐμοὶ σχολὴ
πάρα τρίβειν· τὰ μὲν γὰρ ἑστίας μεσομφάλου ἕστηκεν ἤδη μῆλα πρὸς σφαγὰς πάρος. [ὡς οὔποτ' ἐλπίσασι τήνδ' ἕξειν χάριν.] σὺ δ' εἴ τι δράσεις τῶνδε, μὴ σχολὴν τίθει. |
|
1060 | Χο. Κλ. |
εἰ δ' ἀξυνήμων οὖσα μὴ δέχῃ
λόγον - σὺ δ' ἀντὶ φωνῆς φράζε καρβάνῳ χερί. ἑρμηνέως ἔοικεν ἡ ξένη τοροῦ δεῖσθαι. τρόπος δὲ θηρὸς ὡς νεαιρέτου. ἦ μαίνεταί γε καὶ κακῶν κλύει φρενῶν, |
|
1065 | Χο. |
ἥτις λιποῦσα μὲν πόλιν νεαίρετον
ἥκει, χαλινὸν δ' οὐκ ἐπίσταται φέρειν πρὶν αἱματηρὸν ἐξαφρίζεσθαι μένος. οὐ μὴν πλέω ῥίψασ’ ἀτιμασθήσομαι. ἐγὼ δ', ἐποικτίρω γάρ, οὐ θυμώσομαι. |
|
1070 |
ἴθ', ὦ τάλαινα, τόνδ' ἐρημώσασ’ ὄχον, |
||
ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ | |||
ὀτοτοτοτοῖ πόποι δᾶ. [στρ. α.
|
|||
Χο. | τί ταῦτ' ἀνωτότυξας ἀμφὶ Λοξίου; | ||
1075 | οὐ γὰρ τοιοῦτος ὥστε θρηνητοῦ τυχεῖν. | ||
Κα. | ὀτοτοτοτοῖ
πόποι δᾶ. [ἀντ. α. |
||
Χο. | ἥδ' αὖτε δυσφημοῦσα τὸν θεὸν
καλεῖ οὐδὲν προσήκοντ' ἐν γόοις παραστατεῖν. |
||
1080 | Κα. | Ἄπολλον· Ἄπολλον· [στρ. β. |
|
ἀγυιᾶτ', ἀπόλλων ἐμός. |
|||
Χο. |
ἀπώλεσας γὰρ οὐ μόλις τὸ δεύτερον.
χρήσειν ἔοικεν ἀμφὶ τῶν αὑτῆς κακῶν. μένει τὸ θεῖον δουλίᾳ περ ἐν φρενί. |
||
1085 | Κα. | Ἄπολλον·
Ἄπολλον· [ἀντ. β. |
|
Χο. |
ἆ ποῖ ποτ' ἤγαγές με; πρὸς
ποίαν στέγην; πρὸς τὴν Ἀτρειδῶν· εἰ σὺ μὴ τόδ' ἐννοεῖς, ἐγὼ λέγω σοι· καὶ τάδ' οὐκ ἐρεῖς ψύθη. |
||
1090 | Κα. | μισόθεον
μὲν οὖν· πολλὰ συνίστορα, [στρ. γ. |
|
Χο. |
ἀνδρὸς σφαγεῖον καὶ πέδον
ῥαντήριον. ἔοικεν εὔρις ἡ ξένη κυνὸς δίκην εἶναι, ματεύει δ' ὧν ἀνευρήσει φόνον. |
||
1095 | Κα. | μαρτυρίοισι
γὰρ τοῖσδ' ἐπιπείθομαι· [ἀντ. γ. |
|
Χο. |
ὀπτάς τε σάρκας πρὸς πατρὸς
βεβρωμένας. † ἦ μὴν κλέος σοῦ μαντικὸν πεπυσμένοι ἦμεν· προφήτας δ' οὔτινας ματεύομεν. |
||
1100 | Κα. | ἰὼ
πόποι, τί ποτε μήδεται; [στρ. δ. |
|
μέγ' ἐν δόμοισι τοῖσδε μήδεται κακόν, | |||
ἄφερτον φίλοισιν, δυσίατον· ἀλκὰ δ' |
|||
ἑκὰς
ἀποστατεῖ. |
|||
1105 | Χο. | τούτων ἄιδρίς εἰμι τῶν μαντευμάτων. ἐκεῖνα δ' ἔγνων· πᾶσα γὰρ πόλις βοᾷ. |
|
Κα. |
ἰὼ τάλαινα, τόδε γὰρ τελεῖς; [ἀντ. δ. |
||
λουτροῖσι φαιδρύνασα - πῶς
φράσω τέλος; |
|||
1110 | τάχος γὰρ τόδ' ἔσται· προτείνει δὲ χεὶρ ἐκ |
||
χερὸς ὀρεγομένα. |
|||
Χο. | οὔπω ξυνῆκα· νῦν γὰρ ἐξ αἰνιγμάτων
ἐπαργέμοισι θεσφάτοις ἀμηχανῶ. |
||
Κα. | ἒ ἔ, παπαῖ παπαῖ, τί τόδε φαίνεται; [στρ. ε. |
||
1115 | ἦ δίκτυόν τί γ' Ἅιδου. | ||
ἀλλ' ἄρκυς ἡ ξύνευνος, ἡ ξυναιτία |
|||
φόνου.
στάσις δ' ἀκόρετος γένει |
|||
Χο. | ποίαν Ἐρινὺν τήνδε δώμασιν
κέλῃ |
||
1120 | ἐπορθιάζειν; οὔ με φαιδρύνει λόγος. | ||
ἐπὶ
δὲ καρδίαν ἔδραμε κροκοβαφὴς |
|||
ξυνανύτει βίου δύντος αὐγαῖς. |
|||
ταχεῖα
δ' ἄτα πέλει. |
|||
1125 | Κα. | ἆ
ἆ, ἰδοὺ ἰδού· ἄπεχε τῆς βοὸς [ἀντ. ε. |
|
μελαγκέρῳ λαβοῦσα μηχανήματι | |||
τύπτει·
πίτνει δ' <ἐν> ἐνύδρῳ τεύχει. |
|||
1130 | Χο. | οὐ κομπάσαιμ' ἂν θεσφάτων
γνώμων ἄκρος εἶναι, κακῷ δέ τῳ προσεικάζω τάδε. |
|
ἀπὸ
δὲ θεσφάτων τίς ἀγαθὰ φάτις |
|||
πολυεπεῖς τέχναι θεσπιῳδοὶ |
|||
1135 | Κα. |
φόβον
φέρουσιν μαθεῖν. |
|
ποῖ δή με δεῦρο τὴν τάλαιναν
ἤγαγες; οὐδέν ποτ' εἰ μὴ ξυνθανουμένην. τί γάρ; |
|||
1140 | Χο. | φρενομανής
τις εἶ θεοφόρητος, ἀμ- |
|
νόμον ἄνομον, οἷά τις ξουθὰ |
|||
ἀκόρετος
βοᾶς, φεῦ, φιλοίκτοις φρεσὶν |
|||
1145 | ἀηδὼν βίον. |
||
Κα. | ἰὼ
ἰὼ λιγείας μόρον ἀηδόνος· [ἀντ. ζ. |
||
θεοὶ γλυκύν τ' ἀγῶνα κλαυμάτων
ἄτερ· ἐμοὶ δὲ μίμνει σχισμὸς ἀμφήκει δορί. |
|||
1150 | Χο. | πόθεν
ἐπισσύτους θεοφόρους [τ'] ἔχεις |
|
τὰ δ' ἐπίφοβα δυσφάτῳ κλαγγᾷ |
|||
μελοτυπεῖς
ὁμοῦ τ' ὀρθίοις ἐν νόμοις. |
|||
1155 | κακορρήμονας; |
||
Κα. | ἰὼ γάμοι, γάμοι Πάριδος, [στρ. η. |
||
ὀλέθριοι φίλων. |
|||
ἰὼ
Σκαμάνδρου πάτριον ποτόν. |
|||
τότε
μὲν ἀμφὶ σὰς ἀιόνας τάλαιν' |
|||
1160 | νῦν δ' ἀμφὶ Κωκυτόν τε κἀχερουσίους
ὄχθους ἔοικα θεσπιῳδήσειν τάχα. |
||
Χο. | τί τόδε τορὸν ἄγαν ἔπος ἐφημίσω; |
||
νεογνὸς ἂν ἀίων μάθοι. |
|||
πέπληγμαι δ' ὑπ' αὖ δήγματι φοινίῳ |
|||
1165 | δυσαλγεῖ τύχᾳ μινυρὰ θρεομένας, |
||
θραύματ' ἐμοὶ κλύειν. |
|||
Κα. | ἰὼ πόνοι πόνοι πόλεος [ἀντ. η. |
||
ὀλομένας τὸ πᾶν. |
|||
ἰὼ
πρόπυργοι θυσίαι πατρὸς |
|||
1170 | οὐδὲν ἐπήρκεσαν |
||
Χο. |
τὸ μὴ πόλιν μὲν ὥσπερ οὖν ἐχρῆν
παθεῖν, ἐγὼ δὲ θερμόνους τάχ' ἐν πέδῳ βαλῶ. ἑπόμενα προτέροισι τάδ' ἐφημίσω. |
||
καί τίς σε κακοφρονῶν τίθη- |
|||
1175 | σι δαίμων ὑπερβαρὴς ἐμπίτνων
μελίζειν πάθη γοερὰ θανατοφόρα. |
||
τέρμα
δ' ἀμηχανῶ. |
|||
Κα. | καὶ μὴν ὁ χρησμὸς οὐκέτ' ἐκ
καλυμμάτων ἔσται δεδορκὼς νεογάμου νύμφης δίκην· |
||
1180 | λαμπρὸς δ' ἔοικεν ἡλίου πρὸς
ἀντολὰς πνέων ἐσᾴξειν, ὥστε κύματος δίκην κλύζειν πρὸς αὐγάς, τοῦδε πήματος πολὺ μεῖζον· φρενώσω δ' οὐκέτ' ἐξ αἰνιγμάτων. καὶ μαρτυρεῖτε συνδρόμως ἴχνος κακῶν |
||
1185 | ῥινηλατούσῃ τῶν πάλαι πεπραγμένων.
τὴν γὰρ στέγην τήνδ' οὔποτ' ἐκλείπει χορὸς σύμφθογγος οὐκ εὔφωνος· οὐ γὰρ εὖ λέγει. καὶ μὴν πεπωκώς γ', ὡς θρασύνεσθαι πλέον, βρότειον αἷμα κῶμος ἐν δόμοις μένει, |
||
1190 | δύσπεμπτος ἔξω, συγγόνων Ἐρινύων.
ὑμνοῦσι δ' ὕμνον δώμασιν προσήμεναι πρώταρχον ἄτης· ἐν μέρει δ' ἀπέπτυσαν εὐνὰς ἀδελφοῦ τῷ πατοῦντι δυσμενεῖς. ἥμαρτον, ἢ κυρῶ τι τοξότης τις ὥς; |
||
1195 | Χο. |
ἢ ψευδόμαντίς εἰμι θυροκόπος
φλέδων; ἐκμαρτύρησον προυμόσας τό μ' εἰδέναι λόγῳ παλαιὰς τῶνδ' ἁμαρτίας δόμων. καὶ πῶς ἂν ὅρκου πῆγμα, γενναίως παγέν, παιώνιον γένοιτο; θαυμάζω δέ σου, |
|
1200 | Κα. Χο. Κα. |
πόντου πέραν τραφεῖσαν ἀλλόθρουν
πόλιν κυρεῖν λέγουσαν, ὥσπερ εἰ παρεστάτεις. μάντις μ' Ἀπόλλων τῷδ' ἐπέστησεν τέλει. [1204] μῶν καὶ θεός περ ἱμέρῳ πεπληγμένος; [1203] προτοῦ μὲν αἰδὼς ἦν ἐμοὶ λέγειν τάδε. |
|
1205 | Χο. Κα. Χο. Κα. Χο. |
ἁβρύνεται γὰρ πᾶς τις εὖ πράσσων
πλέον. ἀλλ' ἦν παλαιστὴς κάρτ' ἐμοὶ πνέων χάριν. ἦ καὶ τέκνων εἰς ἔργον ἤλθετον νόμῳ; ξυναινέσασα Λοξίαν ἐψευσάμην. ἤδη τέχναισιν ἐνθέοις ᾑρημένη; |
|
1210 | Κα. Χο. Κα. Χο. Κα. |
ἤδη πολίταις πάντ' ἐθέσπιζον
πάθη. πῶς δῆτ' ἄνατος ἦσθα Λοξίου κότῳ; ἔπειθον οὐδέν' οὐδέν, ὡς τάδ' ἤμπλακον. ἡμῖν γε μὲν δὴ πιστὰ θεσπίζειν δοκεῖς. ἰοὺ ἰού, ὢ ὢ κακά. |
|
1215 | ὑπ' αὖ με δεινὸς ὀρθομαντείας
πόνος στροβεῖ ταράσσων φροιμίοις ..... ὁρᾶτε τούσδε τοὺς δόμοις ἐφημένους νέους, ὀνείρων προσφερεῖς μορφώμασιν; παῖδες θανόντες ὡσπερεὶ πρὸς τῶν φίλων, |
||
1220 | χεῖρας κρεῶν πλήθοντες οἰκείας
βορᾶς· σὺν ἐντέροις τε σπλάγχν', ἐποίκτιστον γέμος, πρέπουσ’ ἔχοντες, ὧν πατὴρ ἐγεύσατο. ἐκ τῶνδε ποινάς φημι βουλεύειν τινά, λέοντ' ἄναλκιν, ἐν λέχει στρωφώμενον |
||
1225 | οἰκουρόν, οἴμοι, τῷ μολόντι
δεσπότῃ - ἐμῷ· φέρειν γὰρ χρὴ τὸ δούλιον ζυγόν· νεῶν τ' ἄπαρχος Ἰλίου τ' ἀναστάτης οὐκ οἶδεν οἵα γλῶσσα, μισητῆς κυνὸς λείξασα κἀκτείνασα φαιδρὸν οὖς δίκην, |
||
1230 | ἄτης λαθραίου τεύξεται κακῇ
τύχῃ. τοιάδε τόλμα· θῆλυς ἄρσενος φονεύς· ἔστιν - τί νιν καλοῦσα δυσφιλὲς δάκος τύχοιμ' ἄν; ἀμφίσβαιναν, ἢ Σκύλλαν τινὰ οἰκοῦσαν ἐν πέτραισι, ναυτίλων βλάβην, |
||
1235 | † θύουσαν Ἅιδου μητέρ' † ἄσπονδόν
τ' Ἄρη φίλοις πνέουσαν; ὡς δ' ἐπωλολύξατο ἡ παντότολμος, ὥσπερ ἐν μάχης τροπῇ. δοκεῖ δὲ χαίρειν νοστίμῳ σωτηρίᾳ. καὶ τῶνδ' ὅμοιον εἴ τι μὴ πείθω· τί γάρ; |
||
1240 | Χο. |
τὸ μέλλον ἥξει. καὶ σύ μ' ἐν
τάχει παρὼν ἄγαν γ' ἀληθόμαντιν οἰκτίρας ἐρεῖς. τὴν μὲν Θυέστου δαῖτα παιδείων κρεῶν ξυνῆκα καὶ πέφρικα, καὶ φόβος μ' ἔχει κλύοντ' ἀληθῶς οὐδὲν ἐξῃκασμένα. |
|
1245 | Κα. Χο. Κα. Χο. |
τὰ δ' ἄλλ' ἀκούσας ἐκ δρόμου
πεσὼν τρέχω. Ἀγαμέμνονός σέ φημ' ἐπόψεσθαι μόρον. εὔφημον, ὦ τάλαινα, κοίμησον στόμα. ἀλλ' οὔτι παιὼν τῷδ' ἐπιστατεῖ λόγῳ. οὔκ, εἴπερ ἔσται γ'· ἀλλὰ μὴ γένοιτό πως. |
|
1250 | Κα. Χο. Κα. Χο. Κα. |
σὺ μὲν κατεύχῃ, τοῖς δ' ἀποκτείνειν
μέλει. τίνος πρὸς ἀνδρὸς τοῦτ' ἄχος πορσύνεται; ἦ κάρτα χρησμῶν παρεκόπης ἐμῶν ἄρα. τοῦ γὰρ τελοῦντος οὐ ξυνῆκα μηχανήν. καὶ μὴν ἄγαν γ' Ἕλλην' ἐπίσταμαι φάτιν. |
|
1255 | Χο. Κα. |
καὶ γὰρ τὰ πυθόκραντα· δυσμαθῆ
δ' ὅμως. παπαῖ, οἷον τὸ πῦρ· ἐπέρχεται δέ μοι. ὀτοτοῖ, Λύκει' Ἄπολλον, οἲ ἐγὼ ἐγώ. αὕτη δίπους λέαινα συγκοιμωμένη λύκῳ, λέοντος εὐγενοῦς ἀπουσίᾳ, |
|
1260 | κτενεῖ με τὴν τάλαιναν· ὡς
δὲ φάρμακον τεύχουσα κἀμοῦ μισθὸν ἐνθήσει ποτῷ· ἐπεύχεται, θήγουσα φωτὶ φάσγανον, ἐμῆς ἀγωγῆς ἀντιτείσεσθαι φόνον. τί δῆτ' ἐμαυτῆς καταγέλωτ' ἔχω τάδε, |
||
1265 | καὶ σκῆπτρα καὶ μαντεῖα περὶ
δέρῃ στέφη; σὲ μὲν πρὸ μοίρας τῆς ἐμῆς διαφθερῶ. ἴτ' ἐς φθόρον· πεσόντα γ' ὧδ' ἀμείβομαι. ἄλλην τιν' Ἄτην ἀντ' ἐμοῦ πλουτίζετε. ἰδοὺ δ', Ἀπόλλων αὐτὸς ἐκδύων ἐμὲ |
||
1270 | χρηστηρίαν ἐσθῆτ', ἐποπτεύσας
δέ με κἀν τοῖσδε κόσμοις καταγελωμένην † μετὰ φίλων ὑπ' ἐχθρῶν οὐ διχορρόπως μάτην. κακουμένη δέ, φοιτὰς ὡς ἀγύρτρια, πτωχὸς τάλαινα λιμοθνὴς ἠνεσχόμην· |
||
1275 | καὶ νῦν ὁ μάντις μάντιν ἐκπράξας
ἐμὲ ἀπήγαγ' ἐς τοιάσδε θανασίμους τύχας. βωμοῦ πατρῴου δ' ἀντ' ἐπίξηνον μένει, θερμῷ κοπείσης φοίνιον προσφάγματι. οὐ μὴν ἄτιμοί γ' ἐκ θεῶν τεθνήξομεν. |
||
1280 | ἥξει γὰρ ἡμῶν ἄλλος αὖ τιμάορος,
μητροκτόνον φίτυμα, ποινάτωρ πατρός· φυγὰς δ' ἀλήτης τῆσδε γῆς ἀπόξενος κάτεισιν, ἄτας τάσδε θριγκώσων φίλοις· ὀμώμοται γὰρ ὅρκος ἐκ θεῶν μέγας, [1290] |
||
1285 | ἄξειν νιν ὑπτίασμα κειμένου
πατρός. [1284] τί δῆτ' ἐγὼ κάτοικτος ὧδ' ἀναστένω; [1285] ἐπεὶ τὸ πρῶτον εἶδον Ἰλίου πόλιν πράξασαν ὡς ἔπραξεν, οἳ δ' εἷλον πόλιν οὕτως ἀπαλλάσσουσιν ἐν θεῶν κρίσει. |
||
1290 | ἰοῦσα πράξω· τλήσομαι τὸ κατθανεῖν.
[1289] Ἅιδου πύλας δὲ τάσδ' ἐγὼ προσεννέπω· [1291] ἐπεύχομαι δὲ καιρίας πληγῆς τυχεῖν, ὡς ἀσφάδᾳστος, αἱμάτων εὐθνησίμων ἀπορρυέντων, ὄμμα συμβάλω τόδε. |
||
1295 | Χο. Κα. |
ὦ πολλὰ μὲν τάλαινα, πολλὰ
δ' αὖ σοφὴ γύναι, μακρὰν ἔτεινας. εἰ δ' ἐτητύμως μόρον τὸν αὑτῆς οἶσθα, πῶς θεηλάτου βοὸς δίκην πρὸς βωμὸν εὐτόλμως πατεῖς; οὐκ ἔστ' ἄλυξις, οὔ, ξένοι, † χρόνῳ πλέῳ. |
|
1300 | Χο. Κα. Χο. Κα. Χο. |
ὁ δ' ὕστατός γε τοῦ χρόνου
πρεσβεύεται. ἥκει τόδ' ἦμαρ· σμικρὰ κερδανῶ φυγῇ. ἀλλ' ἴσθι τλήμων οὖσ’ ἀπ' εὐτόλμου φρενός. οὐδεὶς ἀκούει ταῦτα τῶν εὐδαιμόνων. ἀλλ' εὐκλεῶς τοι κατθανεῖν χάρις βροτῷ. |
|
1305 | Κα. Χο. Κα. Χο. Κα. |
ἰὼ πάτερ σοῦ σῶν τε γενναίων
τέκνων. τί δ' ἐστὶ χρῆμα; τίς σ’ ἀποστρέφει φόβος; φεῦ φεῦ. τί τοῦτ' ἔφευξας; εἴ τι μὴ φρενῶν στύγος. φόνον δόμοι πνέουσιν αἱματοσταγῆ. |
|
1310 | Χο. Κα. Χο. Κα. |
καὶ πῶς; τόδ' ὄζει θυμάτων
ἐφεστίων. ὅμοιος ἀτμὸς ὥσπερ ἐκ τάφου πρέπει. οὐ Σύριον ἀγλάισμα δώμασιν λέγεις; ἀλλ' εἶμι κἀν δόμοισι κωκύσουσ’ ἐμὴν Ἀγαμέμνονός τε μοῖραν. ἀρκείτω βίος. |
|
1315 | ἰὼ ξένοι. οὔτοι δυσοίζω, θάμνον ὡς ὄρνις, φόβῳ ἄλλως· θανούσῃ μαρτυρεῖτέ μοι τόδε, ὅταν γυνὴ γυναικὸς ἀντ' ἐμοῦ θάνῃ, ἀνήρ τε δυσδάμαρτος ἀντ' ἀνδρὸς πέσῃ. |
||
1320 | Χο. Κα. |
ἐπιξενοῦμαι ταῦτα δ' ὡς θανουμένη.
ὦ τλῆμον, οἰκτίρω σε θεσφάτου μόρου. ἅπαξ ἔτ' εἰπεῖν ῥῆσιν, ἢ θρῆνον θέλω ἐμὸν τὸν αὐτῆς. ἡλίου δ' ἐπεύχομαι πρὸς ὕστατον φῶς τοῖς ἐμοῖς τιμαόροις |
|
1325 | ἐχθροὺς φόνευσιν τὴν ἐμὴν τίνειν
ὁμοῦ, δούλης θανούσης, εὐμαροῦς χειρώματος. |
||
ἰὼ βρότεια πράγματ'· εὐτυχοῦντα μὲν |
|||
σκιᾷ τις ἂν πρέψειεν· εἰ δὲ
δυστυχοῖ, βολαῖς ὑγρώσσων σπόγγος ὤλεσεν γραφήν. |
|||
1330 | Χο. |
καὶ ταῦτ' ἐκείνων μᾶλλον οἰκτίρω
πολύ. τὸ μὲν εὖ πράσσειν ἀκόρεστον ἔφυ πᾶσι βροτοῖσιν· δακτυλοδείκτων δ' οὔτις ἀπειπὼν εἴργει μελάθρων, |
|
<μηκέτ' ἐσέλθῃσ>, τάδε φωνῶν. |
|||
1335 | καὶ τῷδε πόλιν μὲν ἑλεῖν ἔδοσαν
μάκαρες Πριάμου· θεοτίμητος δ' οἴκαδ' ἱκάνει· νῦν δ' εἰ προτέρων αἷμ' ἀποτείσει καὶ τοῖσι θανοῦσι θανὼν ἄλλων |
||
1340 | ποινὰς θανάτων ἐπικρανεῖ, |
||
τίς τἂν εὔξαιτο βροτῶν ἀσινεῖ | |||
δαίμονι
φῦναι τάδ' ἀκούων; |
|||
Αγ. Χο. |
ὤμοι, πέπληγμαι καιρίαν πληγὴν
ἔσω. σῖγα· τίς πληγὴν ἀυτεῖ καιρίως οὐτασμένος; |
||
1345 | Αγ. | ὤμοι μάλ' αὖθις, δευτέραν πεπληγμένος. | |
Χο. 1 |
τοὔργον εἰργάσθαι δοκεῖ μοι
βασιλέως οἰμώγμασιν. ἀλλὰ κοινωσώμεθ', ἤν πως, ἀσφαλῆ βουλεύματα. ἐγὼ μὲν ὑμῖν τὴν ἐμὴν γνώμην λέγω, πρὸς δῶμα δεῦρ' ἀστοῖσι κηρύσσειν βοήν. |
||
1350 | 2 3 4 |
ἐμοὶ δ' ὅπως τάχιστά γ' ἐμπεσεῖν
δοκεῖ καὶ πρᾶγμ' ἐλέγχειν σὺν νεορρύτῳ ξίφει. κἀγὼ τοιούτου γνώματος κοινωνὸς ὢν ψηφίζομαί τι δρᾶν· τὸ μὴ μέλλειν δ' ἀκμή. ὁρᾶν πάρεστι· φροιμιάζονται γὰρ ὥς, |
|
1355 | 5 6 |
τυραννίδος σημεῖα πράσσοντες
πόλει. χρονίζομεν γάρ. οἱ δὲ τῆς μελλοῦς κλέος πέδοι πατοῦντες οὐ καθεύδουσιν χερί. οὐκ οἶδα βουλῆς ἧστινος τυχὼν λέγω. τοῦ δρῶντός ἐστι καὶ τὸ βουλεῦσαι πέρι. |
|
1360 | 7 8 9 |
κἀγὼ τοιοῦτός εἰμ', ἐπεὶ δυσμηχανῶ
λόγοισι τὸν θανόντ' ἀνιστάναι πάλιν. ἦ καὶ βίον τείνοντες ὧδ' ὑπείξομεν δόμων καταισχυντῆρσι τοῖσδ' ἡγουμένοις; ἀλλ' οὐκ ἀνεκτόν, ἀλλὰ κατθανεῖν κρατεῖ· |
|
1365 | 10 11 |
πεπαιτέρα γὰρ μοῖρα τῆς τυραννίδος.
ἦ γὰρ τεκμηρίοισιν ἐξ οἰμωγμάτων μαντευσόμεσθα τἀνδρὸς ὡς ὀλωλότος; σάφ' εἰδότας χρὴ τῶνδε θυμοῦσθαι πέρι· τὸ γὰρ τοπάζειν τοῦ σάφ' εἰδέναι δίχα. |
|
1370 | 12 Kl. |
ταύτην ἐπαινεῖν πάντοθεν πληθύνομαι,
τρανῶς Ἀτρείδην † εἰδέναι κυροῦνθ' ὅπως. πολλῶν πάροιθεν καιρίως εἰρημένων τἀναντί' εἰπεῖν οὐκ ἐπαισχυνθήσομαι. πῶς γάρ τις ἐχθροῖς ἐχθρὰ πορσύνων, φίλοις |
|
1375 | δοκοῦσιν εἶναι, πημονῆς ἀρκύστατ'
ἂν φράξειεν ὕψος κρεῖσσον ἐκπηδήματος; ἐμοὶ δ' ἀγὼν ὅδ' οὐκ ἀφρόντιστος πάλαι· νείκης παλαιᾶς ἦλθε, σὺν χρόνῳ γε μήν· ἕστηκα δ' ἔνθ' ἔπαισ’ ἐπ' ἐξειργασμένοις. |
||
1380 | οὕτω δ' ἔπραξα - καὶ τάδ' οὐκ
ἀρνήσομαι - ὡς μήτε φεύγειν μήτ' ἀμύνεσθαι μόρον. ἄπειρον ἀμφίβληστρον, ὥσπερ ἰχθύων, περιστιχίζω, πλοῦτον εἵματος κακόν, παίω δέ νιν δίς· κἀν δυοῖν οἰμωγμάτοιν |
||
1385 | μεθῆκεν αὐτοῦ κῶλα· καὶ πεπτωκότι
τρίτην ἐπενδίδωμι, τοῦ κατὰ χθονός, Ἅιδου, νεκρῶν σωτῆρος, εὐκταίαν χάριν. οὕτω τὸν αὑτοῦ θυμὸν ὁρμαίνει πεσών, κἀκφυσιῶν ὀξεῖαν αἵματος σφαγὴν |
||
1390 | βάλλει μ' ἐρεμνῇ ψακάδι φοινίας
δρόσου, χαίρουσαν οὐδὲν ἧσσον ἢ διοσδότῳ γάνει σπορητὸς κάλυκος ἐν λοχεύμασιν. ὡς ὧδ' ἐχόντων, πρέσβος Ἀργείων τόδε, χαίροιτ' ἄν, εἰ χαίροιτ', ἐγὼ δ' ἐπεύχομαι. |
||
1395 | Χο. |
εἰ δ' ἦν πρεπόντων ὥστ' ἐπισπένδειν
νεκρῷ, τῷδ' ἂν δικαίως ἦν, ὑπερδίκως μὲν οὖν· τοσόνδε κρατῆρ' ἐν δόμοις κακῶν ὅδε πλήσας ἀραίων αὐτὸς ἐκπίνει μολών. θαυμάζομέν σου γλῶσσαν, ὡς θρασύστομος, |
|
1400 | Κλ. |
ἥτις τοιόνδ' ἐπ' ἀνδρὶ κομπάζεις
λόγον. πειρᾶσθέ μου γυναικὸς ὡς ἀφράσμονος· ἐγὼ δ' ἀτρέστῳ καρδίᾳ πρὸς εἰδότας λέγω - σὺ δ' αἰνεῖν εἴτε με ψέγειν θέλεις ὅμοιον - οὗτός ἐστιν Ἀγαμέμνων, ἐμὸς |
|
1405 | πόσις, νεκρὸς δὲ τῆσδε δεξιᾶς
χερός, ἔργον δικαίας τέκτονος. τάδ' ὧδ' ἔχει. |
||
Χο. | τί κακόν, ὦ γύναι, [στρ. |
||
χθονοτρεφὲς ἐδανὸν ἢ ποτὸν |
|||
πασαμένα ῥυτᾶς ἐξ ἁλὸς ὄρμενον τόδ' ἐπέθου θύος, δημοθρόους τ' ἀράς; |
|||
1410 | ἀπέδικες ἀπέταμες, ἀπόπολις δ' ἔσῃ, | ||
μῖσος ὄβριμον ἀστοῖς. |
|||
Κλ. | νῦν μὲν δικάζεις ἐκ πόλεως
φυγὴν ἐμοί, καὶ μῖσος ἀστῶν δημόθρους τ' ἔχειν ἀράς, οὐδὲν τότ' ἀνδρὶ τῷδ' ἐναντίον φέρων, |
||
1415 | ὃς οὐ προτιμῶν, ὡσπερεὶ βοτοῦ
μόρον, μήλων φλεόντων εὐπόκοις νομεύμασιν, ἔθυσεν αὑτοῦ παῖδα, φιλτάτην ἐμοὶ ὠδῖν', ἐπῳδὸν Θρῃκίων ἀημάτων. οὐ τοῦτον ἐκ γῆς τῆσδε χρῆν σ’ ἀνδρηλατεῖν, |
||
1420 | μιασμάτων ἄποινα; ἐπήκοος δ'
ἐμῶν ἔργων δικαστὴς τραχὺς εἶ. λέγω δέ σοι τοιαῦτ' ἀπειλεῖν, ὡς παρεσκευασμένη σ’ ἐκ τῶν ὁμοίων χειρὶ νικήσαντ' ἐμοῦ ἄρχειν· ἐὰν δὲ τοὔμπαλιν κραίνῃ θεός, |
||
1425 | γνώσῃ διδαχθεὶς ὀψὲ γοῦν τὸ σωφρονεῖν. | ||
Χο. | μεγαλόμητις εἶ, [ἀντ. |
||
περίφρονα δ' ἔλακες, ὥσπερ οὖν |
|||
φονολιβεῖ τύχᾳ φρὴν ἐπιμαίνεται·
λίβος ἐπ' ὀμμάτων αἵματος ἐμπρέπει· ἄντιτον ἔτι σε χρὴ στερομέναν φίλων |
|||
1430 | τύμμα τύμματι τεῖσαι. |
||
Κλ. | καὶ τήνδ' ἀκούεις ὁρκίων ἐμῶν
θέμιν· μὰ τὴν τέλειον τῆς ἐμῆς παιδὸς Δίκην, Ἄτην Ἐρινύν θ', αἷσι τόνδ' ἔσφαξ' ἐγώ, οὔ μοι Φόβου μέλαθρον ἐλπὶς ἐμπατεῖ, |
||
1435 | ἕως ἂν αἴθῃ πῦρ ἐφ' ἑστίας
ἐμῆς Αἴγισθος, ὡς τὸ πρόσθεν εὖ φρονῶν ἐμοί. οὗτος γὰρ ἡμῖν ἀσπὶς οὐ σμικρὰ θράσους. . . . . . . . κεῖται, γυναικὸς τῆσδε λυμαντήριος, Χρυσηίδων μείλιγμα τῶν ὑπ' Ἰλίῳ· |
||
1440 | ἥ τ' αἰχμάλωτος ἥδε καὶ τερασκόπος
καὶ κοινόλεκτρος τοῦδε, θεσφατηλόγος πιστὴ ξύνευνος, ναυτίλων δὲ σελμάτων ἰσοτριβής. ἄτιμα δ' οὐκ ἐπραξάτην. ὁ μὲν γὰρ οὕτως, ἡ δέ τοι κύκνου δίκην |
||
1445 | τὸν ὕστατον μέλψασα θανάσιμον
γόον κεῖται † φιλήτως τοῦδ', ἐμοὶ δ' ἐπήγαγεν εὐνῆς παροψώνημα τῆς ἐμῆς χλιδῇ. |
||